Weer eens een geluidje van mijn kant. Een prachtig seizoen breekt weer aan: de lente!
Ik kan altijd intens genieten van al het leven dat langzaam ontwaakt. Het frisse groen weer voorzichtig aan de bomen, de eerste bloesem aan de struiken, het baltsen en zingen van de vogels; het langzaam terug keren van de zomergasten; het liefst ben ik de hele dag buiten om dit zoveel mogelijk mee te krijgen!
Een vogel wil ik er dit keer in het bijzonder uit pikken. Als je ‘m niet kent moet je je schamen, het is namelijk niemand minder dan: Een van onze zwaar bedreigde broedsoorten, de verzorger van de boventoon in het weidevogel orkest en zelfs onze Nationale vogel. We hebben het natuurlijk over de Grutto!
Je zal denken wat een moeite voor een aankondiging van een vogel, je had toch ook gelijk kunnen zeggen dat het over de Grutto zou gaan? Das waar. Maar mn pen ging verder en die schrijft wat ik denk, en als ik aan de Grutto denk dan komen er heel wat gevoelens naar boven.
Deze vogels leveren ieder jaar weer de enorme prestatie om zo tussen half februari en half maart in grote getalen vanuit West-Afrika naar ons kleine Kikkerlandje te komen, om te komen broeden.
Dat Kikkerlandje mag dan klein zijn, maar heeft wat deze vogel betreft wel een status. Nederland herbergt de grootste broedpopulatie van deze soort, en is dus voor een heel groot deel verantwoordelijk voor het voortbestaan van deze soort. En helaas gaat het alleen maar achteruit, achteruit en achteruit.
De oudere kenners lachten me waarschijnlijk al uit toen ik zei dat ze in grote getalen terug komen uit West-Afrika. Zij hebben de echt grote groepen meegemaakt, met duizenden vogels bij elkaar, nu ben ik al blij als ik er meer dan 250 bij elkaar zie. Het geschatte aantal paren grutto’s is van 100.000 paar in de jaren ’80 gekelderd naar 30.000 in 2016. Dat zijn pijnlijke getallen. Daar kan ik niet veel mooiers van maken. Maar ondanks, of dankzij die feiten hou ik van deze vogel, en elke natuurliefhebber zou dat moeten doen, om de bovenstaande redenen dus, maar ook omdat het een prachtige vogel is, en omdat zijn karakteristieke roep het begin van lente aankondigt.
Zodra ze hier arriveren moeten ze rusten en weer op lichaamsgewicht komen, dat doen ze vaak in grote groepen op ondergelopen weilanden. Een jagende slechtvalk wordt door de omvang van die groep snel opgemerkt, wat een prachtig spektakel opleverd.
Langzaam worden nu de eerste paartjes gevormd. Hun staat een bijna onmogelijke taak te wachten wat het grootbrengen van de uitgekomen jongen betreft. Want van alle Grutto kuikens die op de wereld gebracht worden wordt maar ca 5% volwassen. Dat is echt ontzettend laag. Ik zou zeggen: geniet maar extra van ze zolang ze er nog zijn…
Das nogal pessimistisch, maar er zijn ook steeds meer goede initiatieven voor het behoud van de weidevogels en dus ook de Grutto. We blijven met zijn allen het beste hopen voor deze soort. Is dat tevergeefse hoop? Ik hoop het niet. En ik hoop ook dat het niet tevergeefs is dat ik hoop dat het niet tevergeefs is. Jahoor, nou weer klaar.
In de tussentijd heb ik ook de camera af en toe op de video-modus gezet, en ik moet eerlijk toegeven, dat is best leuk!
Ondanks deze vreemde, en voor veel mensen al hele moeilijke periode waar we inzitten, hoop ik dat jullie op afstand stiekem een beetje meegenoten hebben van de foto’s van deze prachtige vogel! Gelukkig kunnen mensen de natuur ondanks alles wat gebeurt, niet stilleggen. Geniet er van, al is het vanachter glas, of gewoon in je achtertuin. Zorg goed voor jezelf, wees verstandig!
In deze blog zijn alle foto’s verkleind om de snelheid van deze website zo hoog mogelijk te houden. De originele bewerkingen kan je vinden op:
https://flickr.com/photos/arjandeheer/
Ze zijn binnenkort ook te zien op mijn instagram pagina, ga zeker even kijken!
https://instagram.com/arjandeheerphotography/
Tot de volgende weer!