Categorie: Geen categorie

Het heeft weer even geduurd, maar daar is opeens weer een blog.

Geen hoogstaand verhaal, foto’s van enkele maanden oud, maar te mooi om niet te delen!

Om de hoek bij mij broeden ieder jaar wel een aantal paartjes steenuilen. Een fijne uilensoort, alleen al omdat je er ‘s nachts niet voor je bed uit hoeft. Deze uilensoort jaagt in de schemering, en als ze jongen hebben ook geregeld midden op de dag. Dat is fijn, want u moet weten: mijn bed heeft last van verlatingsangst. Of had ik dat al eerder verteld?

Geregeld ging ik afgelopen zomer even kijken, altijd met de auto, omdat vogels een auto minder eng vinden dan een fiets, of misschien ligt het aan mijn fiets dat kan ook. Ze komen als je in de auto zit vaak dichterbij, is mij geleerd.

Het werkte niet echt. Altijd als ik aankwam zat de steenuil ver weg, en als ik weer weg ging zat hij nog net zo ver weg. Jammer!

Na een aantal keren besloot ik op de terugweg naar huis toch even langs te rijden. Met de fiets dit keer. Blijkbaar ligt het niet aan de fiets of de auto, maar gewoon aan geluk. De vogel zat op een tiental meters rustig te dagdromen, en liet ons heerlijk onze gang gaan.

Creatief met beelden? Of beelden moeilijk weg kunnen gooien? Ik denk het laatste, deze foto zat al in mijn prullenbak, maar vond ‘t toch net zonde. Dus maar wat anders dan anders.

Toch ga ik zelf liever voor de natuurlijke foto’s het liefst met wat actie. Dat begreep meneer Steenuil wel, en nog geen vijf minuten later laat hij zich naar beneden vallen…

…en komt triomfantelijk weer met een muis boven. Hij kijkt een paar seconden rond, en vliegt dan met zijn prooi naar de al piepende jongen. Een mooi moment, en ook een mooi moment om weer naar huis te gaan.

Dat was weer leuk!

Nog een kleine vermelding: Binnenkort zijn er weer een aantal nieuwe kaarten online: Kerstkaarten, kaarten voor bij de jaarwisseling, en de gewone blanco kaarten. Hou het in de gaten!

Ook ligt er weer een nieuwe kalender bij de drukker! Nog even geduld:)

Dat was het weer voor deze keer, tot de volgende maar weer!

Meer lezen?

Abonneer je via onderstaande knop om geen verhalen te missen!

Afgelopen zaterdag werd mij gevraagd of ik meeging naar de Strabrechtse Heide. Naast het onderzoek naar de vermiste Tanja Groen dat daar gehouden wordt, zijn daar nog andere dingen wat mijn aandacht veel meer trekt.

2 slangenarenden hadden besloten daar een aantal dagen te verblijven! Op zich is het fenomeen slangenarend niet meer uniek in Nederland, maar hier komen ze geregeld heel dichtbij. Dat is wel uniek.
Bij uitstek de beste kans tot nu toe voor foto’s van een slangenarend in Nederland.

Ik zal even een uitleg geven bij de naam van de vogel. Hou je vast. Deze vogel behoort tot de arenden, en eet slangen. Een geniaal persoon heeft bedacht daar het woord slangenarend van te maken, en dat vind ik nog heel niet zo gek bedacht.

De arenden waren aardig actief, en vlogen regelmatig een rondje. Arenden zien vliegen is altijd indrukwekkend, zeker als ze dichtbij komen. Ik heb 1 keer eerder een slangenarend gezien, in Drenthe, op meer dan 2 km afstand door de telescoop. Dan was dit toch wel een lichte verbetering qua afstand! Ontzettend genoten.

Op de Strabrechtse Heide bleek als verwacht veel meer te beleven. Ik ga het onthouden als prachtig gebied, en ja ik vind alles prachtig, maar dit was echt dubbel prachtig zeg maar. Insecten in overvloed, levendbarende hagedissen, rugstreeppadden, en vast en zeker nog veel meer! Bijgaand een paar van de mooiste foto’s als bijvangst.

We zagen meerdere keren een levendbarende hagedis, altijd leuk om tegen te komen, zeker als ze ook nog wel even mee willen werken voor een foto! Ook een selfie werd nog gemaakt, altijd leuk om die later terug te krijgen:)

Wat is er toch altijd weer veel moois te vinden buiten!

Voor deze keer was dit ‘m weer, tot de volgende!

Abonneren op mijn blog? Klik op onderstaande knop om geen blog meer te missen.

Een van de mooiste dingen in de natuur en in de vogelwereld vind ik toch wel het jonge leven. Elk jaar opnieuw worden er velen jonge dieren en vogels geboren, die door trouwe, hardwerkende ouders grootgebracht worden, met alle gevaren die daarbij komen kijken.

Dit jaar, maar ook vorig jaar heb ik een aantal steltlopers mogen volgen in het broeden en grootbrengen van hun jongen. Schattig, klein en kwetsbaar. Het levert mooie momenten op, maar ook wat momenten waarop de realiteit voor de opgroeiende vogels eventjes langskomt.

Zo was ik rustig aan het kijken naar 3 rondrennende jonge tureluurs, toen een zwarte kraai zijn middageten kwam halen. Toen liepen er nog maar 2 jonge tureluurs. Het hoort erbij, het is de natuur, maar wat dat betreft ben ik blij dat ik geen vogel ben. Levensgevaarlijk.

De titel: ‘leukste broedsoort in het gebiedje’ gaat al twee jaar op rij naar de twee paartjes bontbekplevier, die gewoon in het binnenland, op een bouwterreintje hun jongen groot brengen. Bij mijn weten zijn er in die twee jaar 7 jongen vliegvlug geworden.

Verdere soorten steltlopers die er broeden zijn kleine plevier, kluut, scholekster, kievit en tureluur. Er is dus altijd wel wat te beleven, al zijn sommige soorten erg schuw, ook met veel geduld. De mooiste foto’s heb ik er voor jullie uitgepikt.

Ze hebben het aardig voor elkaar wat betreft de grond waar ze vertoeven, vorige week is er weer 500m2 opgeleverd aan een projectontwikkelaar, voor zo’n 1 miljoen euro, ik snap wel waarom dat zo duur is, wie wil nu niet wonen bovenop de plek waar een bontbekplevier gebroed heeft! Die vogels gebruiken het overigens gewoon gratis, mensen maken zo’n stukkie grond veel te duur.

Het is een prachtplek, al ben ik bang dat er over een paar jaar weinig over is van deze zandbak. We gaan het zien, tegen die tijd hebben de vogels vast weer een ander plekje gevonden!

Dat was mijn aandeel deze week weer, het weer was vandaag prima om even wat foto’s uit te zoeken zonder spontaan een zonnesteek te krijgen.

Ik wens alle lezers een fijn weekend toe, en spreek jullie snel weer!

Gratis lid worden en geen blogs meer missen? Klik op onderstaande knop om je te abonneren.

Eerder deze week werd er een rookmelder ontdekt in Delft.

Deze rookmelder kreeg een staartje, al duurde dat een aantal dagen. Een vogelaar kreeg het door bewoners opgenomen geluid in handen en kwam er achter dat de rookmelder niemand minder was dan meneer de Dwergooruil! Ik wil ook zo’n rookmelder!

Volgens dutchbirding betreft dit pas het 13e geval van een dwergooruil in Nederland. Aangezien specifiek deze rookmelder dus vrij slecht te verkrijgen is besloot ik om hem ‘s avonds even te gaan bekijken.

Veel te zien was er niet, maar het geluid was al voldoende. Erg leuk!

En meer, en misschien wel leuker. Een nachtzwaluw!

We weten inmiddels dat de uil de afgelopen dagen zo rond 23.00 begint te zingen. Om daar dan voor die tijd te zijn heeft niet zo heel veel zin, dus besloten we om 10 minuten verder even te kijken bij een nachtzwaluw, die daar eerder die dag was ontdekt. Wie ziet ‘m?

Normaal zie en hoor je nachtzwaluwen alleen ‘s nachts, dat komt denk door de naam die we hem hebben gegeven. Maar als ze overdag niet vliegen zitten ze ergens te pitten. Zie ze dan maar is te vinden met hun bizarre schutkleur…

Voor mij is dit mijn eerste nachtzwaluw die ik overdag gezien heb. Een kleine droom.

Dat was een effectief avondje vogelen, soms mag het.

Tot de volgende weer!

Nieuw op mijn blog? U kunt u net als 265 andere mensen abonneren op mijn blog om ze niet meer te missen!

Koningsdag is inmiddels al even geweest, en ik moet eerlijk bekennen: ik heb er niet zoveel aandacht aan geschonken.
Waar ik wel aandacht aan heb geschonken zijn deze prachtige beeldschone vlindertjes, met toevallig ook het nodige oranje. Ze heten dan ook oranjetipje.

Een toepasselijke naam, voor de mannetjes tenminste. De vrouwtjes zijn wat meer bescheiden, en hebben geen oranje op hun feestpak zitten.

Het oranjetipje is een van de eerste dagvlinders die het voorjaar inluidt, in normale jaren tenminste, dit jaar wil het voorjaar nog niet echt komen. Gelukkig de oranjetipjes wel, en ik heb me weer aardig vermaakt. Vroege ochtenden en late avonden zijn de beste periode om ze te fotograferen. Het zoeken is dan wel een hele kunst, want ze zitten ontzettend stil wachtend op de morgen met hopelijk een warm zonnetje, waarna ze zich weer kunnen opwarmen, om de dag vervolgens fladderend door te brengen.

Het liefst zie ik die koude ochtenden, met al die miljoenen waterdruppeltjes op alles wat buiten staat. 1 keer is het bij mij gebeurd dat alles nat was, het maakt een vlinder misschien zelfs nog mooier! En je raad het al, aan het einde van de ochtend was alles opgedroogd, behalve mijn broek. Waar was die regenbroek nou?..

Een aantal ochtenden en avonden zoeken leverde naast wat rare blikken van langslopende mensen een totaal van 25 vlinders op, 11 oranjetipjes, en 14 klein geaderde witjes. Geen slechte score!

Met warm weer zijn ze wat beter te vinden en dus ook wat makkelijker te tellen. De telling kwam op de beste dag op een totaal van 12 oranjetipjes en veel te veel witjes.

Het Gouwebos is maar een rare plek. Je moet weten dat alle vlinders een waardplant hebben. Dat zijn de planten waar ze hun eieren op leggen en waar ze dus vaak te vinden zijn. Bij oranjetipjes zijn pinksterbloem en look-zonder-look de waardplanten.

Beide plantensoorten staan in het Gouwebos, maar de oranjetipjes lijken er niet van te weten. Vorig jaar had ik precies 0 vlinders op pinksterbloem, dit jaar 2. De rest van de vlinders zaten voornamelijk op fluitenkruid. Ach, ieder zijn voorkeur, al gaat mijn voorkeur uit naar een oranjetipje op pinksterbloem. Een prachtcombinatie!

Wel weer vreemd is dat Klein geaderde witjes wel volop op pinksterbloem te vinden waren. Het is een vreemd verhaal. Al misstaat deze combinatie ook zeker niet!

Twee dezelfde vlinders, op hetzelfde blaadje, maar toch twee volledig verschillende foto’s. Welke is dan het mooist?

Ik kwam er niet helemaal uit, en heb daarom maar besloten dat ze allebei een plekje krijgen op deze pagina, waarom ook niet?!

Het was al weer even geleden dat er een blog uit ging, en van verschillende kanten kwam de vraag wanneer er weer een nieuwe kwam! Super leuk om te horen, ik merk in de statistieken dat de blog groeit en groeit, dank daarvoor!

Een blog schrijven is voor mij geen verplicht nummertje, als ik foto’s en zin heb schrijf ik wat, en als ik geen foto’s of geen zin heb schrijf ik niks. Veel ingewikkelder ga ik het niet maken, zodra er een blog is ziet u hem verschijnen.

Check ook met regelmaat uw spambox, het wil weleens gebeuren dat de blog daarin verdwijnt. Als u deze mail dan markeert als ‘geen spam’ komt hij de volgende keren gewoon in uw inbox.

Dat was ‘m weer! Vaker deze blog lezen? Op onderstaande knop kunt u zich abonneren, u krijgt dan bij iedere nieuwe blog een melding in uw mailbox!

Tot de volgende weer!

De lente laat zich voorzichtig weer zien, de dagen worden langer, de vogels fluiten, de eerste vlinders laten zich weer zien; Ik hou er van! Het doet de mens met dit weer goed om buiten te zijn, en als er dan ook nog mooie dingen voor de camera langskomen, wordt het alleen maar beter.

Ik vind het totaal niet leuk om een roofvogelshow te bezoeken, of de vogels daar te fotograferen, dat voelt nep, en is niet natuurlijk. Dat is uiteraard mijn mening, andere denken hier vast anders over. Maar als een vogel zonder opleiding uit zichzelf zo’n show weggeeft ben ik wel graag van de partij.

Dat gebeurde met dit jonge mannetje Blauwe Kiekendief. Met wat geduld kwam hij gewoon naar je toe vliegen!

Eerder al heb ik een aantal keer in het Bentwoud gepost om deze soort op de foto te krijgen, maar zodra de vogel me daar zag draaide die zich om, en vloog weer weg, nog nooit had ik het geluk deze soort op de foto te zetten. Dit was dan ook een mooie gelegenheid om daar verandering in te brengen!

Een paar uur wachten leverde weinig op. 2 keer kwam deze vogel langs, op grote afstand. Maar rond de middag kwam toch het nooit geleerde werk van een roofvogelshow bij hem naar boven. Als ik deze zin zo terug lees, lijken er een aantal zaken niet te kloppen, maar de strekking is vast en zeker duidelijk.

Een veel beter verhaal dan bovenstaand zal het ook niet worden, ben ik bang, maar ach, ik denk dat de foto’s voor zich spreken!

Er komt toch nog wel een goed verhaal naar boven. Na een paar uur te hebben gezeten op mijn geliefde krukje, die bijna overal mee naar toe gaat, had dat krukje het blijkbaar gehad met mij. Vervelend langzaam scheurde het zitvlak los van de pootjes, en na een paar seconden zat ik op de grond. Ach ja, soms is zo’n relatie gewoon over. Ik heb het geaccepteerd, sterker nog, hij is gelijk vervangen voor een nieuwe. Het maakte de prachtige ervaring met deze vogels niet minder mooi.

Biddend boven zijn prooi om vervolgens..

.. naar beneden te ploffen.
Het levert leuke beelden op. Voor de vogel was het minder spannend, want deze keer was het mis, geen muis voor nu.

Tegen de avond namen de twee aanwezigen vogels het even tegen elkaar op, hoog in de lucht. Links het mannetje, bijna 1 jaar oud, rechts het vrouwtje, met dezelfde leeftijd. Wat ze lieten zien was typisch baltsgedrag. Ze zullen iets gedacht hebben als: ‘Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn’.

Een leuk detail nog, het vrouwtje (rechts) is groter dan het mannetje (links). Een ander verschil is de kleur van het oog. Het mannetje heeft een geel oog, zie onderstaande foto’s, het vrouwtje heeft een donker oog. In het veld goed te zien, maar helaas was het vrouwtje een stuk schuwer, dus minder foto’s van haar.

Het licht in de avond was ook mooi, de harde schaduwen verdwijnen dan, en ondanks de ISO die dan steeds hoger moet kwamen hier toch de mooiste platen uit.

De dag erna zaten er opeens 9! Niet normaal!

Nee gekkigheid, dit is het resultaat van niet in slaap kunnen komen. Een compilatie van de show die deze 2 vogels gaven in het avondzonnetje.

Voor vandaag houden we het hier weer bij, wellicht komt er nog een keer een deel II

Bedankt voor de leuke reacties op de vorige blog, het wordt gewaardeerd!

Nooit meer iets missen van deze blog? Klik op de onderstaande knop.

De ‘Place to be’ voor vele vogelaars in de wintertijd. We praten over De Brouwersdam, met haar vele bezoekers in de vorm van vogels en mensen.

De Brouwersdam trekt jaarlijks duizenden bezoekers. ‘s Zomers is het er zwart van de badgasten, het is hard zoeken naar een parkeerplek vanwege de honderden campers die daar hun plaatsje hebben gevonden. Gelukkig wordt het in ons kikkerlandje nog net koud genoeg, om de badgasten te doen besluiten dat het voor hun te koud is op de Brouwersdam.

En dat biedt ruimte, voor zowel vogels als vogelaars. Ze zijn er in de winter dan ook beide dagelijks te vinden. Voor die vogelaars kom ik niet, nee, de vogels trekken mij meer. Vandaag gaan we ouderwets lopen, en zien we wel wat we tegenkomen.

Eidereend
Als je het mij vraagt echt een gave vogel, maar vraag het maar niet aan mij, want ik vind bijna alle vogels gaaf. Reacties die mensen gaven toen ik ze de foto voorschotelde waren wat anders. De een vond het een plomp, log en lelijk beest, de ander zei dat hij niet van ganzen hield, dus ook niet van dit ding. Weer een ander vond ‘m mooi. Die laatste persoon heb ik een kopje koffie aangeboden.

Deze vogel is voornamelijk noordelijk van ons te vinden, daar broeden ze, en zijn ze vaak stukken tammer dan bij ons voor de kust.
Wat wel noemenswaardig is, deze dieren maken geniale geluiden. Ooit als ik nog dichterbij kan komen dan dat ik nu was, wil ik een gesprekje met ze aanknopen, ik ben benieuwd wat ze nou eigenlijk willen vertellen

Dat is toch wel een magisch geluid… Als je de eend niet mooi vind, dan moet je dit luisteren. Ook als je de eend wel mooi vind trouwens.

Paarse Strandloper
Ook een soort die ‘s winters zelden afwezig is op de Brouwersdam, gezellig zijn ze.

De zin: ‘Hoe smeriger je bent, hoe mooier je foto’s zijn’ hangt nog altijd rond in mijn hoofd, iemand vertelde mij dat, en ik vond het onzin. Maar vandaag kreeg hij wel even gelijk. Op de Brouwersdam is het altijd nat en vies, en zolang je gewoon als ieder ander normaal mens rechtop staat is er helemaal niks aan de hand. Maar als je mij bent ga je toch liever languit in de plassen liggen, om op ooghoogte van die Paarse Strandloper te komen voor een net wat mooiere foto.

De eerste vijf seconden merk je niks, en na de zesde seconde weet je al dat je nu net zo goed kan blijven liggen, omdat je toch al nat bent. Ook typisch is het vaak op zulke momenten, dat er een regenbroek, speciaal voor deze momenten aangeschaft, in de tas ligt, vlak naast je. Maar na die 6 seconden maakt het allemaal niks meer uit. Dan maar het beste ervan maken toch?

Op de terugweg naar huis, waren er klachten. Het stonk naar zee, en naar vis. Volgende keer is het misschien een idee, om die regenbroek naast het meenemen ook aan te trekken. Ach zo leren we allemaal wel eens wat bij, of we er wat mee doen is vraag twee, maar dat gaan we zien!

Het is trouwens een echte aanrader, om de Brouwersdam in deze tijd van het jaar te vereren met een bezoekje.
Soorten als IJseend, Eidereend, Paarse Strandloper, en nog vele andere zee- en kustsoorten zijn bijna altijd vaste prik.

Tot de volgende weer!

Met mooie platen een nieuwe blog schrijven? Neehoor, dat is niet vereist. Dit keer een bizar gave ervaring met wat registratieplaatjes om jullie mee te nemen.
Afgelopen week maakte Daan, een goede vriend van mij, mij jaloers met z’n heerlijke foto’s van een vrouwtje Bosuil en twee jongen. Het waren allemaal platen die in het donker gemaakt waren, en ik voelde een uitdaging. Als ze er in het donker zitten, moeten ze er overdag ook zitten. Toch?!
Rond 16.00 kwam ik op de locatie aan, nadat ik eerst even bij de surfplas van reeuwijk een bammetje genuttigd heb. Terwijl ik daar mee bezig was voelde ik een omgedraaide wereld. Daar waar ik meestal degene ben die een vogel observeert was het dit keer andersom. Op een heerlijk rustig plekje heeft deze Rietzanger mij een kwartier lang geobserveerd. Best intimiderend. Maar ach, dan weet ik ook is hoe dat voelt.

Oke, waar waren we gebleven. Daar ja, een zoektocht van een uur volgde bij de plek waar de familie Bosuilen ergens zouden moeten zitten. Tot ik een appje binnenkreeg dat er een Zomertortel in Gouda gevonden was. Tja wat doe je dan? Precies, alles weer inpakken en even 5 kilometer heen fietsen naar die toch wel zeldzame vogel in deze regio, en al helemaal in de stad. Maar dat duurde gelukkig kort, vogel was snel gevonden, en ik was snel vertrokken. Weer 5 kilometer terug.

Opnieuw verder zoeken. Boom voor boom scannend, elke tak afzoekend. Na 3 lange uren, vraag me niet waarom ik niet gewoon opgegeven had na een uurtje, zat ik rustig even mn gemiste appjes te bekijken, en daarna keek ik plichtmatig weer naar boven. En wow, ik keek recht in de ogen van een vrouwtje Bosuil! Wat een bizar vette ervaring, zeker na zo’n lange zoektocht, en een nekhernia. Even naar Daan geappt die er weinig vertrouwen in had dat het me zou lukken overdag, dat ik ‘m gevonden had, en die kwam met een noodgang mijn kant op, op corona afstand uiteraard. Echt ontzettend lekker.

Vaak, of eigenlijk altijd zitten de jonge vogels op niet meer dan 30 meter van de oudervogel op een tak, en nu ik toch op dreef was wilde we samen die jonge beesten ook vinden. De spanning steeg, ze moesten er zitten, maar zelfs in zo’n afgebakende cirkel rondom de Bosuil was dat nog verdraaid lastig. Een Houtduif vliegt op. Daan kijkt er even naar en draait zijn hoofd weer terug, en daar treft hij opeens het jong, helemaal in de top van de boom. Echt onwijs vet dat het gewoon gelukt is. Het tweede jong hebben we maar laten zitten, die zouden we in het donker nog wel horen.

Voor perfecte foto’s was het verre van optimaal, maar dat is niet altijd het belangrijkste. Denkend aan deze ontzettend coole ervaring krijg ik weer kippenvel. Het sfeertje was top. Net na zonsondergang beginnen de jongen te piepen, en niet lang daarna verdwijnt het vrouwtje de polder in om de honger van de jongen te stillen met wat muizen. Overal zingende Veenmollen met daartussen door de geluiden van de Bosuilen en twee hele blije (en moeie) hoofden dankzij dit alles. Een ervaring om niet snel te vergeten… 

En nog een kleine test voor mijn Camera, de volgende foto is gemaakt met ISO 4000. ‘t was al vrij schemerig vandaar de veel te hoge ISO. Als je weet dat de ISO zo hoog stond valt dit plaatje me nog best mee eigenlijk

Tot de volgende weer!