Categorie: Natuurfotografie

Daar waar de vorige blog optimistisch begon over het komende voorjaar moesten we afgelopen week nog even een stapje terug doen. Winters weer was aan de orde van de dag. Wat is het beste weer voor een fotograaf? Geen idee, maar afgelopen week waren het de sneeuwbuien!

In Zevenhuizen zit al een aantal dagen een tweetal Kuifduikers. De een nog in winterkleed, de ander in bijna-zomerkleed. Nee, geen grappen over mannetjes of vrouwtjes dit keer, in dit geval zijn de vogels zoals de mensheid het noemen wil ‘gender-neutraal’ gekleed. Hoe ik dat uitleg aan de voorbijgangers is: Het verschil tussen man en vrouw is niet te zien in dit geval.

In die termen snappen ze het ook nog.

Sneeuw, hagel, wind en kou. Samen lijken dat niet echt de omstandigheden waarop je lekker buiten kan genieten, maar de afgelopen week bewees het tegendeel.

De plek waar ik mijn tijd doorbracht was rijk aan diversiteit in fotokansen. De ene kant van het water lag in de luwte van een gebouw, waardoor er ondanks windkracht 4 en hoger, nog steeds spiegelglad water was, daar waar honderd meter verderop de golven voor een binnenmeer best groot waren. Dit geeft weer een heel ander effect. Ruimte voor een diverse serie dus!

Was het niet koud? Eigenlijk best wel, en er zijn weer genoeg keren geweest waarop ik me afvroeg waarom ik niet gewoon binnen zat bij de kachel. Als ik dan de resultaten zie, weet ik waarom.

Ik was deze keren in het voordeel, dat er chauffeurs waren die me wel wilde brengen en halen. Met name de eerste keer was dat erg fijn, ik was flink koud geworden, en mijn handen deden het niet helemaal meer. Ik was vies geworden, doordat ik graag zo laag mogelijk op de grond lig voor het mooiste standpunt voor de foto’s, en ik mocht zo de auto ‘zeker niet in’. Als ik mijn jas en regenbroek uit deed mocht ik wel mee. Geen probleem, doen we! In mijn enthousiasme, of mijn gebrek aan controle over mijn koude handen stond ik enkele seconden later in mijn onderbroek. Ik neem maar voor lief dat de chauffeur mij uitlachte, en ik was blij dat de meeste mensen met dit weer binnen zitten, er zijn er maar weinigen die er van hebben kunnen genieten. Ik denk dat dat in hun voordeel is. Nog meer rare praatjes?

Misschien wel de mooiste foto van de serie ontstond ook tijdens een flinke sneeuwbui. Weer of geen weer, de futen baltsen er lustig op los.

Dat was hem weer voor deze keer!

Niks meer missen van deze blog? Klik op onderstaande knop en krijg een mail bij elk nieuw blogbericht!

De eerste vakantiegangers zijn weer terug! Na een winter afwezigheid, besluiten veel vogels, ieder voorjaar opnieuw, om de warmte te verlaten en terug te gaan naar ons kikkerlandje. Waar het overigens ook niet heel koud meer is, de afgelopen week liet een zomerse indruk achter.

Mooi weer, zingende vogels, en een rustige week waren voor mij genoeg redenen om veel buiten te zijn. Het Bentwoud is een heerlijke plek om rond te lopen. Overal zingende blauwborsten en fitissen, boven mijn hoofd baltsende bruine kiekendieven, en nog weer hoger boven mijn hoofd, niet meer dan stipjes hoog in de lucht, vliegen de veldleeuweriken, die altijd zorgen voor een concert aan geluiden. Ver op de achtergrond klinkt het gehoemp van een roerdomp, en vlinders zijn op veel plekken al weer te zien. Dat was kort samengevat wat een paar dagen Bentwoud inhield. Tot de volgende weer!

Neehoor, grapje natuurlijk, ik was nog niet klaar!

De foto’s leken lange tijd achter te blijven bij de mooie ervaringen, maar uiteindelijk kwam ook dat nog goed met een paartje blauwborst, en een haas die mijn camera kwam inspecteren.

In het algemeen vind ik vrouwen mooier dan mannen, maar als ik dat buiten zeg vallen veel vogels over mij heen. In de vogelwereld is het namelijk meestal andersom. De mannetjes stelen de show met hun schoonheid, en de vrouwtjes doen het zware werk in veel bescheidenere kleding. Bij blauwborsten is het zo dat de mannetjes vaak een week eerder arriveren dan de vrouwtjes. Na een tocht van meer dan 4000 Kilometer, krijgen ze geen tijd om uit te rusten, ze beginnen direct met het bewaken van hun territorium, geen soortgenoot mag daar komen, tenzij het een vrouwtje is. Na een week komen de vrouwtjes, waarna de paarvorming direct begint.

Hoe bizar is dit trouwens, een vogeltje van 17 gram, vliegt even 4000km+ om naar ons kikkerlandje te komen. Wat een drive moeten die vogels hebben zeg, ik ben al moe na 20 minuutjes fietsen. Pfff…

Hieronder een foto van een vrouwtje, en u zult het met me eens zijn, vergeleken met het mannetje zien ze er niet uit. Maar ze mogen er ook zijn. Vaak krijg je een vrouwtje blauwborst nauwelijks te zien, vorig jaar heb ik al geprobeerd ze op de plaat te krijgen, toen mislukte het, dit jaar is het gelukt, en krijgt hij van mij een ereplekje op deze website, al zal zij dat waarschijnlijk nooit weten. Ach, het gaat om het idee.

Rond 11 uur ‘s ochtends is het licht zoals veel fotografen het noemen: ‘veel te hard’. Foto’s met hard licht zijn nou eenmaal minder mooi dan foto’s met zacht licht. Maar onderstaand het bewijs dat je best wat leuks kan met dat harde licht. Je moet er van houden, maar ik vond t wel geinig.

Zoals gezegd stelen de mannetjes de show, en daarvoor halen ze alles uit de kast. Vergeet niet om naast dat mooie blauw, ook te kijken naar die prachtige staart! Met regelmaat voeren ze een baltsvlucht uit, vaak gaat dit veel te snel, maar na een paar keer zat er toch een foto tussen. Dat zegt meer dan woorden kunnen.

Na een lange dag vind ik het nog wel eens lekker om languit, op mijn rug in het gras te gaan liggen. Heerlijk ontspannen, luisterend naar alle geluiden zou ik zo in slaap kunnen vallen. Gelukkig gebeurde dat niet, want dit keer had ik het geluk dat er een paar hazen langskwamen, en geïnteresseerd bij me kwamen zitten. We hebben elkaar een tijdje geobserveerd, waarna de hazen het hazenpad kozen, en het voor mij een mooie tijd was om weer naar huis te fietsen. Het leverde wat portretjes op, en ik moet toegeven, hazen zijn prachtige dieren!

Tot de volgende weer!

Abonneer je op deze blog om niets te missen!

Hopend op nog vele mooie dit voorjaar om met jullie te delen. Bedankt voor alle support!

Het hart van iedere natuurliefhebber maakt een sprongetje als hij, of zij, de eerste Grutto van het jaar weer hoort. Het is een van de eerste vogels die komt melden dat het voorjaar in aantocht is. Hier in Waddinxveen is het elk jaar zo rond half februari raak, en zie ik bij ‘t Weegje, of de Voorofsche polder de eerste Grutto’s. Hier verzamelen ze zich, en na enkele weken zijn ze bijna allemaal weer vertrokken richting hun broedgebieden.

Een paar dagen terug kwam ik bij de Surfplas in Reeuwijk een groepje Grutto’s tegen, lekker dichtbij, met een bevroren grond en potdichte mist als extraatje. Dat leverde een leuke sfeer op.

Met de Grutto in het algemeen gaat het niet goed. De aantallen vliegen achteruit. Daarom wordt er veel onderzoek gedaan naar het gedrag van de vogels, om zo de soort gerichter te kunnen beschermen. Een manier om zo’n onderzoek te doen is door de vogels te ringen. In een groepje grutto’s die ik laatst zag zat een geringde vogel, de vogel op de onderstaande onscherpe foto heb ik gemeld, en ik kreeg de geschiedenis van dit individu toe gestuurd.

De enige naam die ik op het toegestuurde document kon vinden was B2RBRR. Dat vond ik niet lekker klinken, ik vermoed dat ze het BSN-nummer verwisselt hebben met zijn roepnaam. Er stond verder geen roepnaam in het verslag, dus heb ik er eentje bedacht. We noemen hem Henk. Henk is op 7 Juni 2017 in de buurt van Stavoren geboren, en is dus bijna 4 jaar oud. Veel verdere informatie is er nog niet, maar in mijn rapportage schreef ik: ‘Henk lijkt kerngezond, eet goed, en vliegt ook nog prima.’ Dat boeide helemaal niemand, en ik kreeg commentaar dat die informatie niet relevant is. Ik was geschokt. Vogels zijn blijkbaar gewoon een nummertje, individuele aandacht is er nauwelijks meer. Vandaar dat ik deze informatie hier nog even meld, wellicht vind een van jullie het wel interessant. Henk heeft ook al meer plekken in zijn korte leven gezien dan ik in mijn 18 jaar. Hij is sinds de dag dat hij een ring aangeboden kreeg (iets wat ik ook nog nooit heb meegemaakt) 8x bewust gezien (3x in Portugal, 1x in Spanje bij Sevilla en 4x in ons land)

Los van alle rarigheden betreft nummertjes, namen en individuele aandacht: Onderzoeken als deze zijn goud waard voor het behoud van onze nationale vogel. Als je dus zo’n Grutto met ringen om zijn poot tegenkomt, maak een foto en meld de waarneming op Birdring.nl je helpt de onderzoekers hiermee, en indirect draag je bij aan de bescherming van deze soort!

Het was een fijne ontmoeting.

Aan het einde van de middag was het licht mooier aan de andere kant van de Surfplas in Reeuwijk. Daar verblijft al een aantal dagen een Kuifduiker, die nog nooit gehoord heeft van het woord ‘schuw’. Dat is wat tijd waard, ik hou van deze rood-ogende of rood-ogige of hoe-je-het-ook-zegt fuut

Al eerder schreef ik een blog over een Kuifduiker in zomerkleed

Deze vogel is nog in Winterkleed, over iets meer dan een maand zal onderstaande vogel er uit zien als op de foto’s in die blog.

Ik vind het leuk om te zien hoe de weersomstandigheden kunnen zorgen voor een totaal andere kleur water. Beide foto’s zijn op dezelfde plek genomen, maar zijn toch totaal verschillend. De wind was dit keer de oorzaak van het verschil. Ik vind het fascinerend. Wat jullie er van vinden hoor ik graag!

Vond je dit nou weer een goed verhaal, en wil je er meer horen, abonneer je dan door op de onderstaande knop te klikken. Vond je dit nou een enorm slecht verhaal, en wil je toch meer horen, dan kan je ook op de onderstaande knop klikken.

Tot de volgende weer!

O ja, binnenkort zijn er weer nieuwe kaarten beschikbaar, waaronder een paar Grutto’s. Hou het in de gaten!

‘Wat een weertje is het hé?’ ‘Nou zeker, fantastisch’.

Zo het beste gesprek van de week hebben we hierboven ook weer gehad, nu verder met de rest van de gespreksstof.

De afgelopen week begon met een rondje lopen in ‘t Weegje, waar de verse sneeuw het landschap een heel nieuw gezicht gaf.
Het doel was om vogels vast te leggen in het winters tafereel. Naast natuurlijk ontzettend te genieten van deze heerlijke momenten. Veel verder dan een Roodborst op het ijs ben ik nog niet, als ik plots naast me hoor: ‘Jij bent Arjan toch?’ Bevestigend antwoord volgt. Waarop mevrouw een geheim vrijgaf. ‘Ik weet een plekje waar een IJsvogel prachtig te zien is, daar en daar’

Dat zal wel, dacht ik, en ik besloot rustig mijn rondje verder te lopen.

‘s Middags thuisgekomen knaagde het nog wat na, en ik besloot toch even een kijkje te gaan nemen op de locatie die mevrouw me gewezen had. De IJsvogel bleek keurig aanwezig op de genoemde plek, en algauw werden de tweede en derde IJsvogel ook gevonden een slootje verderop. Een uitgelezen kans om deze soort met winters weer op de foto te krijgen. Onverwacht maar ontzettend leuk!

De meeste IJsvogelliefhebbers (het zijn er velen, en niet onterecht) weten dat IJsvogels het zwaar hebben in een koude periode als deze. De sloten vriezen dicht, en hun eten wordt daarmee onbereikbaar. De IJsvogels waar ik op gewezen werd hadden een wak gevonden waar blijkbaar genoeg vis te vinden was.

De locatie was fantastisch, aan twee kanten rijen met huizen; voetgangers die op een meter of 6 langs lopen, soms zonder ook maar een IJsvogel te zien; hoe kan je zoiets missen?! Verder was er nog de groeiende belangstelling naar wat ik aan het doen was op de grond in de koude sneeuw. Niet veel bijzonders, ik ben gewoon foto’s aan het maken!

Het was een leuke belevenis, en de camera werd stevig aan het werk gezet. Op sommige momenten voelde ik me net zo blauw als het model, maar alle vingers doen het gewoon nog, zojuist nog even getest. Overigens zie ik liever het blauw van het model, wat een prachtkleuren.

Dit model hoefde geen uitleg over hoe hij moest poseren. Hij deed het alsof hij het al 1000 keer had gedaan.

Ik at een koekje, hij een visje. Beide hielden we het nog wel uit in de kou, zolang er maar te eten was.

Hij nog een visje, maar bij mij was de koek al lang op. Niks te klagen overigens, moeders kwam gewoon even langs, met een warme kop koffie en een lekkere koek, die IJsvogel keek maar wat jaloers. In verdere conversaties gaf hij aan liever geen gezeik aan z’n hoofd te hebben, dat hij druk genoeg was. Daarin herkende ik veel. Een prachtgesprek.

Een echt nog schuwe IJsvogel levert een Less-Is-More plaatje op.

Gefocust op zijn mogelijke eten, zonder ook maar door te hebben dat ik op zo’n 5 meter zijn gehele privé leven vast leg.

Ook het vrouwtje mag niet ontbreken.

Tegenlicht is ook licht, en zorgt met regelmaat voor een leuke aanvulling bij een serie van een bepaalde soort. Zo ook hier, je houdt er van of je houdt er niet van, ‘t is mij om ‘t even.

Al met al was dit een mega vette ervaring, zo dichtbij een IJsvogel in actie kunnen zien is menigeens droom. Ik vermoed dat de IJsvogels die ik gezien heb deze vorst wel overleven. Het wak wordt opengehouden, en ze eten prima, eenmaal zag ik het mannetje negen kleine visjes achter elkaar naar binnenwerken. Dat is toch wel bijna een drie-gangen menu!

We gaan zien wat de komende week ons brengt, ik wens allen een goed weekend, en veel plezier buiten, in de sneeuw of op het ijs, voor zolang het duurt!

Met veel dank aan Mevrouw Renate voor de tip, het heeft me een paar leuke dagen bezorgd!

Tot de volgende weer!