Categorie: Natuurfotografie

In mijn hoofd was al een tijd lang de wens om een keer een projectje te maken van de (vele) Roodborsttapuiten in het Bentwoud.
Een mooie verschijning, leuk gedrag en vooral leuk: heerlijk dicht bij huis.

Dit voorjaar kwam het er van, en met regelmaat ging ik even kijken. Dat is echt goud, als je de tijd hebt om gewoon met een verrekijker, of soms nog beter, met een telescoop op een afstandje kunt observeren. Als je dat een paar uur doet weet je al heel veel over het gedrag. Een Roodborsttapuit heeft vaak een patroon in zijn doen en laten, en door ze op afstand te bekijken doen ze gewoon hun ding, en krijg jij de gelegenheid om in kaart te brengen in welke struikjes ze vaak zitten.

IJverig zijn ze ook, een paartje heeft al twee nestjes grootgebracht, en lijken zelfs te willen beginnen aan een derde. Zij liever dan ik zullen we maar zeggen…
Gedurende een paar avonden heb ik op verschillende plekken gezeten waar ze vaak terugkwamen. Ik zat verstopt onder een camouflagekleed, wat verrassend goed werkte. Ook voor het laten schrikken van mensen. Ik kwam rustig uit het veld gelopen en had de twee mensen die aan het wandelen waren niet gezien. Zij kregen een spontane hartverzakking toen ze mij als een wandelende struik zagen verschijnen. Ik heb ze gerustgesteld en verteld waarvoor het was. Lachend liepen ze weer door. Ik ben blij dat ik geen gedachten kan lezen, maar ben toch wel benieuwd wat ze allemaal dachten van zo’n rare jongen.
Gelukkig leverde het ook de gehoopte mooie momenten op met deze prachtvogeltjes, regelmatig verschenen ze voor mijn lens. Bijna altijd in het topje van de struiken, op de uitkijk voor eten. Dan duiken ze plotseling naar de grond, soms bidden ze even, om vervolgens weer terug te vliegen naar de uitkijkpost. Grappig om te zien dat heel veel vogels allemaal een andere manier hebben van voedsel zoeken.

Zodra de jongen uit het nest zijn beginnen ze wat te dwalen, en hebben ze niet echt vaste plekken meer. Het camouflagekleed bleef achterwege en ik benaderde ze door heel rustig te bewegen. Na een tijdje heb je door wat de juiste afstand is waarbij ze nog doorgaan met wat ze normaal doen, zonder zich te storen aan die lange slungel die ze nauwlettend observeert. En ook toen heb ik leuke momenten gehad. Soms was je ze opeens kwijt en zocht je je een bult, om ze uiteindelijk weer op de zelfde plek terug te vinden. Ze hebben me soms aardig voor de gek gehouden, zonder dat ze het wisten.

De volgende tekst wil in citeren:          

“Een geweldige foto is een foto die volledig weergeeft wat je voelt”

Deze foto is hierop van toepassing, voor mij tenminste. Een volledig donkere foto door een donkere achtergrond in de schaduw met een Roodborsttapuit gevangen in het laatste licht.

Soms kan alles donker lijken in het dagelijks leven, door tegenslagen, een tegenwerkende psyche, enz. enz, vul maar in voor jezelf.
Maar aan het einde van elke tunnel is er licht. En hoe lang het ook duurt voor je dat licht ziet, en hoe hard je moet vechten tegen tegenslagen en tegen jezelf, dat licht is er altijd, ook al zie je het niet.

Natuur is voor mij een vluchtweg uit de meeslepende maatschappij, en daar waar ik soms stillag in het dagelijks leven door omstandigheden, en daar waar de wereld stil ligt door COVID-19 gaat de natuur ‘gewoon’ door. Prachtig om te zien.
Van al deze kleine momenten met deze vogels heb ik weer intens genoten, heerlijk!

De afgelopen weken stonden in het teken van ontwikkeling van deze site; ik ben begonnen met een kleine onderneming, en verkoop fotokaarten uit de natuur. Dat loopt goed, binnenkort zullen ze te zien zijn in de webshop, hou het in de gaten!

Tot de volgende weer, stay safe en tot ziens in het veld!

Nooit meer een blogupdate missen? Als u op onderstaande knop klikt kunt u zich abonneren. Elke keer bij een nieuwe blog ziet u hem verschijnen in uw mailbox!

De foto’s zien in een hogere kwaliteit? De beste foto’s staan op 500px