12
jun
Succes verhaal en een hondenbeet
Tja als je eenmaal begint kan je bezig blijven. Ken je het? Dat je uren over een bepaald onderwerp kan praten. Tot vervelens toe. Ook dit keer. Ik was met mezelf in gesprek over de natuur. Dat is vaak een eenzijdig gesprek, om de simpele reden dat ik vaak alleen buiten ben. Tja, bomen kan je niet meer tegen praten, bang voor de eikenprocessierups, alle overige planten zijn nog druk bezig met het bijtanken van vocht na een aantal flink droge dagen, en hebben al hun energie daarvoor nodig, en zodra ik m’n mond open doe naar een vogel vliegt tie al weg. Ik heb zelfs nog nooit de gelegenheid gehad om te vragen of dat door de stank of door het geluid komt wat mijn mond dan produceert. Maar ik ben dus meestal mijn eigen aanspreekpunt in de natuur. Wat soms ook nog tot resultaat kan leiden.
Het gezinnetje Scholekster in het centrum van Waddinxveen lijkt een jong groot gebracht te hebben. Of bijna groot, het jong is hard bezig met vliegoefeningen, het zal niet meer lang duren voor hij stukjes kan vliegen. Altijd leuk om zulke dingen te volgen, zeker als het resultaat daar is!
Verder hield een bezoekje bij de Wassenaarse slag vorige week naast een hondenbeet van een hond met onbekend merk, waarvan de mannelijke eigenaar wel ongesteld geweest moest zijn (blijkbaar kan dat), ook nog een plaatje over van een mannetje Gekraagde Roodstaart. M’n eerste foto’s van die soort en met die, meestal toch verdraaid schuwe beesten ben ik erg blij met het resultaat. Ja, de foto dan he, niet de blauwe plek.
Wat dat dan inhield? Ik met m’n broertjes waren dus gefocust de Gekraagde Roodstaart aan het fotograferen, en een bewoner die zo’n honderd meter verderop woont vond dat een misdrijf. Zijn 4 honden liet hij los en driftig kwam hij aangestapt. Ons beschuldigend van het bejagen van vogels. Met dat die honden aankwamen waren uiteraard alle vogels verdwenen, wat bij mij de vraag naar boven liet borrelen wie hier de vogels opjaagde, een ander feit waar meneer misschien eerst aan moet werken is dat hij z’n honden moet leren niet zomaar te bijten. Maar daar had meneer geen antwoord op. En als wij niet binnen vijf minuten weg waren zou hij zich omkleden en een bekeuring uitdelen. Een pasje kon meneer niet laten zien. Toch wel erg nieuwsgierig naar het outfit waarin hij zou komen hebben we zo’n tien minuten gewacht op de man. Maar meneer vond klokkijken blijkbaar moeilijk want er gebeurde niks. Behalve dat we steeds natter werden door de regen. Tijd dus om op te stappen, met een blauwe plek, een leuk verhaal, en toch nog plaatjes waar ik tevreden mee ben!
T verhaal lijkt leuk, maar ik was toch aardig chagrijnig daarna. Beetje honden door de natuur laten rennen om ons af te schrikken. Kinderachtig. Die man had gewoon zijn dag niet denk ik. En ik achteraf daardoor wel. Tja ‘t loopt altijd zoals t loopt, en soms hoef je voor sensatie alleen maar te wachten op een vogeltje. En als dat vogeltje dan komt heb ik al sensatie, maar dit was even wat andere sensatie. Dat hoeft niet nog een keer te gebeuren. Wat mij betreft.
Tot de volgende!
Nooit meer een nieuwe blog missen? Vul hieronder dan je e-mailadres in en klik op abonneren. Zo makkelijk is het;)
Check ook mijn Instagram account voor mijn recente foto’s!
instagram.com/arjandeheerphotography
@arjandeheerphotography
