Afgelopen zaterdag was het na lange tijd weer eens zo ver, ik ben met Johannes Luiten weer eens naar de Maasvlakte gegaan. Deze tijd van het jaar is het daar goed toeven qua vogels, als kan, overal. En dat bleek. Enkele dagen voor ons bezoek waren er al twee klappers gevonden, een Swinhoes Boszanger (de 4e voor Nederland) en een Aziatische Roodborsttapuit (de 50e voor Nederland).
Beide soorten waren nog nieuw voor mij. En beide waren makkelijk om te vinden, ze zaten nog geen 100 meter bij elkaar vandaan!
Dat waren soort 319 en 320 voor mij in Nederland, een leuk weetje, maar verder niet echt interessant.
Aziatische Roodborsttapuit
Bij de Aziatische Roodborsttapuit aangekomen was het direct al genieten, zelden zo’n tamme vogel ontmoet. Als je rustig ging zitten kwam hij gewoon op een paar meter afstand zitten. Genieten met hoofdletter G zegmaar!
Aziatische Roodborsttapuit
Aziatische Roodborsttapuit
Ook de Swinhoes Boszanger was wel in voor 1 foto, hij was prachtig te zien, maar lastig om erg mooi op de foto te krijgen.
Swinhoes Boszanger
Een Kleine Vliegenvanger was een mooie afsluiting van de ochtend, zeer geslaagd!
Ander leuk feitje: ik mag met enige trots zeggen dat ik mijn rijbewijs heb gehaald. Altijd makkelijk
Nog een ander leuk feitje: de nieuwe kalenders komen volgende week binnen! Hou het in de gaten!
Heeft u ook de kerstkaarten al gevonden in de collectie? Neem een kijkje in mijn webshop
Een jaar kan snel gaan, zo zijn we alweer aan het einde van dit jaar gekomen. Even een korte terugblik vanuit mijn kant, met de mooiste foto’s.
Afgelopen jaar stond in het teken van ontwikkeling, ik heb met succes mijn eigen bedrijf gestart, en verkoop nu verschillende producten. Fotokaarten, Kalender, en er zijn nog veel ideeën voor andere producten. Dit succes is mede behaalt dankzij een groot deel van de trouwe lezers, die mij gestimuleerd hebben om door te gaan.
Dit jaar waren er gelukkig weer wat meer lichtstraaltjes te zien.
Andere dingen die in dit jaar een belangrijke rol speelde kunnen jullie vast wel bedenken. Ja toch? Fijn, dan hoeven we t daar niet over te hebben.
Hieronder een paar van mijn mooiste foto’s van dit jaar. Toch fijn hoor zo’n camera. Scheelt nogal veel schrijfwerk, en uitleggen is in woorden soms helemaal niet te doen. Ja ik heb dat vogeltje gezien, op een takje met drie zijtakjes, en hij deed zo, en hij keek naar links, voor de vogel zelf naar rechts, en hij zat prachtig, had die en die kleur, en…, en…, en…, zien jullie al voor je wat ik gezien heb? Nee he, een foto is dan toch iets makkelijker.
Goudhaan
Vlinders heb ik dit jaar ook eens van wat dichterbij gekeken. Ze zijn bijna net zo leuk als vogels, en het is vooral leuk dat ze wat makkelijker te fotograferen zijn. Zie: Blog vlinders
Hooibeestje
Prijswinnende foto bij het Zuid-Hollands Landschap – Icarusblauwtje
Blauwborst; ik kan niet wachten tot ze weer terug zijn…
Ook een paartje Roodborsttapuit werd dit jaar in het Bentwoud flink onder de loep genomen. Zie: Roodborsttapuit
Toch wel mijn favoriet uit die serie. Roodborsttapuit
Op de Triangel hebben tot ieders verbazing 2 paar Bontbekplevieren met succes gebroed, minimaal 6 jongen zijn vliegvlug geworden.
Bontbekplevier
De Triangel was ook nog goed voor mega aantallen Zwervende Heidelibellen, tot meer dan 200 toe! Zie: Blog Zwervende Heidelibellen
Zwervende Heidelibel
Zwervende Heidelibel
Een adulte Kuifduiker dichtbij huis werd ook niet gezien als straf, zeker een van de natuurlijke hoogtepuntjes dit jaar! Zie: Blog Kuifduiker
Kuifduiker
Nog zo’n twee maandjes, en dan zullen ook deze Grutto’s weer terug komen naar ons land.
Grutto
Staartmees
Zo. Dat waren er een paar, geen makkelijke keuze, welke foto’s ik wel of niet in dit bericht zou plaatsen. Volgens mij is het een mooie samenvatting, lekker weinig tekst, mijn toetsenbord is er blij mee. Constant dat geratel op z’n ledematen, hij, (of zij, dat weet je nooit natuurlijk) heeft ook liever foto’s dan tekst.
Een conclusie kunnen we wel trekken, ik hou nogal veel van staande beelden. Zo blijkt.
Ik wil jullie allemaal een goede jaarwisseling toewensen, en ik gun jullie het Beste voor het voorliggende jaar.
Dank voor jullie support, het doet me goed!
Tot de volgende weer!
Nooit meer een blog missen? Klik op de onderstaande knop om je te abonneren.
“Hopelijk komt hij snel weer terug” sprak ik uit met dat ik het pakketje, met daarin mijn camera, afleverde bij het postkantoor. Als fotograaf, baal ik daar uiteraard wel even van, de ervaring van de afgelopen dagen heeft geleerd dat een foto maken zonder camera niet echt een optie is. Maar ach, ook deze dingen horen er bij. En dan is het de kunst om hier de positieve kant van te zien, want ook hierin zit een positieve kant!
Het geeft namelijk ruimte om even wat anders te doen. Zo heb ik mezelf afgelopen week uitgedaagd een wandkalender te maken voor het snel naderende 2021. Zo gezegd, zo gedaan, binnen enkele dagen, zij het met wat gezonde zelf gecreëerde stress en wat zuchten en steunen staat er nu een product waar ik best een beetje trots op ben!
Drieteenmeeuw
Over die zelf gecreëerde stress: man wat is het lekker om soms even te genieten van gezonde stress, die er uiteindelijk helemaal niet toe doet! Ik vind het soms best fijn om weer wat gezonde stress te ervaren! Oké, dat was weer een zijspoortje, nu even het doel van deze blog.
De kalender is geproduceerd en inmiddels ook al in de markt, ik hang hem op, jullie ook? Hieronder een linkje naar de kalender in mijn webshop, met alle informatie erbij. O ja, de verzending is ook nog eens gratis!
“Ga je zonder camera nog wel naar buiten?” Jazeker! Eerlijk gezegd is het soms zelfs nog meer ontspannend. Je geniet van de mooie momenten, zonder je druk te hoeven maken over het zo goed mogelijk vast leggen van die momenten! Afgelopen twee zaterdagen was ik te vinden op het Zuiderhavenhoofd van Scheveningen.
Steenloper
Heerlijk ontspannend om met een telescoop over zee te turen. Dit leverde als heel gauw de standaard zeesoortjes op, zoals Drieteenmeeuw, Dwergmeeuw, Alk, Zeekoet, Roodkeelduiker, Grote Zaagbek en zo nog even door. Wel saai he, zo’n opsomming zonder plaatje. Gelukkig stonden er in het archief nog wat plaatjes die ik eerder daar gemaakt had, bijvoorbeeld van de daar in de winter altijd aanwezige Paarse Strandlopers en Steenlopers, waarvan de laatstgenoemde zowat over je voeten komt lopen.
Paarse Strandloper
Ook Oeverpiepers zijn er met regelmaat te vinden.
Oeverpieper
Ook was het zien van een aantal Bruinvissen, de kleinste walvisachtige in de Europese wateren, zoals altijd een leuke ervaring. Kortom, ook zonder camera is er buiten genoeg te zien!
Mijn camera komt overigens hopelijk snel weer terug van reparatie, maar zoiets duurt al snel iets langer dan gewenst.
Dat was het weer voor vandaag! Tot de volgende, en vergeet niet een kijkje te nemen in de webshop voor de kalender;)
Een korte blog dan maar, gewoon om even deze vette ervaring te delen.
IJsduiker – Zevenhuizen
Gisteren kwam de toch wel erg leuke melding dat er een IJsduiker gevonden was op de Zevenhuizerplas. De eerste ooit voor gemeente Zuidplas. Op zich alleen daarom al leuk genoeg om er heen te rijden, maar dan moet je wel de gelegenheid vinden…
Vandaag was er nog een klein uurtje over, en gelukkig besloten we om deze tijd bij de Zevenhuizerplas te besteden. Daar aangekomen was het niet heel moeilijk de vogel te vinden. Wat een bakbeest zeg. Daar kan je bijna niet omheen kijken. Deze soort broedt onder andere in IJsland en Groenland, en vermoedelijk komt deze jonge vogel daar vandaan. Eenmaal zagen we deze goede onderwaterzwemmer een vis verorberen, als in hapslikweg, of mogelijk zelfs nog sneller. Dat woordje onderwaterzwemmer krijgt hij van mij niet voor niks. Soms was hij minutenlang onder water, hij liever dan ik zullen we maar zeggen, en al helemaal met deze temperatuur. Gelukkig mocht ik op de kant toekijken, en met het steeds mooier wordende licht hebben we nog wat plaatjes kunnen maken waar ik blij mee ben.
De woorden: “I love it when a plan comes together” werden nog uitgesproken, en dat werd beaamd. Het licht, de vogel, de timing, alles was perfect. Soms mag het meezitten!
Leuke afsluiter van de dag op deze manier, en jahoor, ik was weer helemaal gelukkig met een vogeltje:-)
Samen genietend van het laatste licht
Pff, zie je wel, ik kan prima korte verhaaltjes vertellen:-)
Met honderden, duizenden, ja zelf honderdduizenden vliegen ze voorbij. Kilometer na kilometer. Uur na uur. Vogels zijn van die rare wezens, die in hun genen hebben zitten dat ze in het najaar naar het zuiden moeten vliegen, en in het voorjaar naar het noorden. Wat de redenen zijn? Later in dit blog zal ik er een paar opnoemen.
Vandaag wil ik jullie weer meenemen. Het liefst naar een mooi oord, of een mooi land, maar dat mocht niet van mijn baas, dus blijven we maar gewoon weer in de buurt.
Goudhaan
Als je met regelmaat buiten komt, voel je, zie je en ruik je de verandering, de herfst komt er aan. En herfst voor mij betekent meer dan bruine blaadjes, kale bomen, veel regen en mogelijk eikels op je hoofd, nee het fenomeen ‘vogeltrek’ komt ook weer op gang! Een waanzinnig proces waarin de vogels het in hun broedgebieden voor gezien houden, en beginnen aan een lange reis naar het zuiden, Spanje, maar ook tot diep in Afrika. Maar waarom doen ze dat nou? Dat is wel een goeie vraag, waarop verschillende biologen verschillende antwoorden op geven. Een eerste reden kan zijn: het aanbod van eten verdwijnt door kou. Een andere reden die genoemd wordt is de lengte van het daglicht. Op de evenaar, waar veel van onze vogels dus overwinteren is het in de zomer 12 uur lang licht, bij ons is dat een paar uur langer. Al die jonge vreetzakken die de vogels grootbrengen zeuren de hele dag om voedsel, hoe meer daglicht, hoe meer voedsel de ouders kunnen zoeken, en hoe beter ze de jongen kunnen grootbrengen. Dat zou ook een reden kunnen zijn. De laatste mogelijke reden die ik hier wel kan noemen staat me nog het meeste aan. Vogels trekken namelijk gewoon omdat het kan. Wij willen ook wel eens op vakantie, waarom zouden vogels dat niet doen? Lekker zonnen in de woestijn in Afrika, waarom niet?
Staartmees
Waar het allemaal uiteindelijk op neer komt is dat we in de winter andere vogels hebben dan in de zomer. Ook de standaard soorten zoals Roodborst trekken; ‘onze’ Roodborsten trekken naar het zuiden, en de Roodborsten uit Scandinavië komen naar ons toe. Zo gaat dat met de meeste soorten. Het leuke van de vogels die vanuit het noorden ons land doorkruisen naar het zuiden, dat ze vaak erg tam zijn. Waarschijnlijk doordat ze daar amper mensen hebben gezien, en er dus ook niet bang voor zijn. De vogel op de volgende foto kwam zowat over mijn schoen lopen, dan geniet je opeens weer van een Roodborst;)
Roodborst
Twee soorten die in de winter veel meer bij ons voorkomen dan in de zomer zijn de beide soorten Goudhaan. Daar mogen er van mij duizenden van komen, past makkelijk. Ze zijn namelijk samen de kleinste vogels van Europa. Daarnaast hebben ze de schoonheid mee, en zijn het misschien wel de mooiste wintergasten die ons land rijk is. Met de beweeglijkheid die ze uit zich weten te persen is het ook nog eens een pittige uitdaging om ze normaal op de foto te krijgen. Maar dat houdt het spannend. Met tijd kan je veel voor elkaar krijgen, lang wachten, en hopen dat ze op de juiste tak gaan zitten, voor de foto die je voor ogen hebt. Dat duurt een aantal bezoekjes, maar gelukkig was het uiteindelijk raak, en naar mijn zin.
Goudhaan
Goudhaan, het broertje van de Vuurgoudhaan kan er ook wat van. Met regelmaat dwarrelen ze in een groepje met elkaar door de boomtoppen.
Vuurgoudhaan
Dat maakt weer een bruggetje naar de in vogeltermen uitgedrukt ‘flockjes’. Dat zijn heel simpel de groepen mezen, boomkruipers, Goud- en Vuurgoudhanen, en de rest van de vogels die het blijkbaar leuk vinden om buiten de broedperiode met elkaar op te trekken. En gelijk hebben ze! Soms bestaat zo’n flock uit meer dan honderd vogels, altijd leuk om te checken op bijzondere soortjes. Ik heb het even voor jullie uitgezocht, maar het woordje flock is niet echt Coronaproof, dus ik zal het niet melden hier. Anders moeten die vogels ook mondkapjes dragen, dat is iets teveel van het goede.
Pimpelmees
De mensen die regelmatig buiten komen hebben vast ook alweer de vele paddenstoelen gezien. Een blinde vlek in mijn natuurkennis, terwijl het echt waanzinnig mooie creaties kunnen zijn. Let er op als je buiten bent, in het stadspark, of waar dan ook. Anders mis je al dat moois! En ook in deze periode raad ik iedereen aan, om elke dag even een stukje te lopen of in ieder geval even buiten te staan. Wel of geen tijd, daar mag u gewoon tijd voor vrij maken.
Rodekoolzwam
Dat was het alweer voor deze keer, veel foto’s heb ik niet gemaakt afgelopen maand, maar jullie zullen het er mee moeten doen, en als je t jammer vind dat t nu al klaar is zou ik adviseren: ‘je moet buiten zijn om buiten te zien.’
Stay strong is zoiets makkelijks om te zeggen vanachter een scherm. Daarom doe ik het ook gewoon maar.
Neem een kijkje in mijn webshop om de nieuwste fotokaarten te zien:
O ja, wacht, toch nog eentje, ik was hem bijna vergeten, hij valt ook totaal niet op. Van welke vogel is deze streepjespyjama? Niet stiekem door scrollen!
…
Bokje
Ja dat zag ik! Snel door scrollen voor het antwoord he… sjonge. Maar dit beest is zo waanzinnig vet, ik zou zelf ook door scrollen. Deze foto is gemaakt met mijn macrolens. Deze Bokjes, zo heten ze, vertrouwen zo volledig op hun schutkleuren, dat ze zich gedrukt houden tussen het riet, en gewoon blijven zitten. Op 1,5 meter afstand mocht ik hem bewonderen. Geduldig, en secuur de slootkant afzoeken ging er aan vooraf, en dan weet je ook direct wel waarom ze gewoon blijven zitten. Wat een schutkleur! Heel gaaf om ze weer te zien, na een zomer afwezig te zijn geweest.
Libellen. Pittig mooi, erg interessant en een prachtig stukje natuur. Als je je nog nooit hebt verbaast over de natuur moet je eens een libel van dichtbij bekijken. De vleugels met, zo lijkt het, duizenden lijntjes, de ogen, die als je wat dichterbij kan komen bijna net zo groot lijken als het borststuk, en ook dat is niet voor niks. Hier kom ik later nog op terug. Lees met me mee! (een kleine spoiler: helemaal onderaan vind u nog een leuke actie)
Het leven dat een libel leeft voordat wij hem als libel zien gaat verder dan je denkt. Soms leven ze zelfs enkele jaren als larve onder water, om vervolgens bij de laatste vervelling uit het water te komen, te ‘ontpoppen’ en op te drogen. Dat kan enkele uren duren; De libel gaat aan een takje hangen, en begint met vervellen; langzaam vouwt het zijn vleugels uit, en de zon doet de rest. Daarna zijn het pas de libellen zoals wij ze vaak zien.
En ze prikken heb ik me laten vertellen, ik stond een aardige tijd terug alweer naast iemand in het veld, en die zei opeens: ‘au’. Dat was alles. Ik vroeg wat er was, en hij zei dat er een libel tegen hem aanvloog en dat hij gestoken was. Ik heb m niet verteld dat hij met zijn been in de distels stond, en heb het maar gewoon zo gelaten. Als ik ooit gestoken wordt door een libel stop ik met fotograferen heb ik tegen hem gezegd…
Ik zou nog terug komen op de ogen, en zoals gezegd zijn die in verhouding best groot. Ze bestaan uit zo’n 30000 facetten, waarmee ze bewegingen waarnemen. Dit noemen we de samengestelde ogen; ze zijn er mee in staat om 360 graden om zich heen te kunnen kijken. Tamelijk bizar. Daarnaast hebben ze ook nog 3 enkelvoudige ogen. Die kunnen licht en donker onderscheiden. Nou, deze biologieles was even voor het geval dat je ooit in een libellenkop zou terecht komen, dan weet je tenminste waar dat allemaal voor dient.
De vleugels zijn ook vet, dat zijn er 4, die allemaal onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen, waardoor een libel stil kan hangen en opzij of zelfs achteruit kan vliegen. Met de vele aderen een prachtig en bijna abstract onderdeel van een libel om te bekijken. Fascinerend.
De reden dat ik tijd gestoken heb in deze libellen is als het volgt. Vele algemene libellen zie ik vliegen, en laat ik vaak vliegen. Ik stop er geen tijd in. Waarom? Tja, de focus ligt nou eenmaal vaker op de vogels, en in de komkommertijd van vogels deels op vlinders. Wees overigens niet bang, die vogels komen ook wel weer… Nu heb ik dus ook de libellen als doelwit uitgekozen, inderdaad omdat er aan vogels vrij weinig te beleven was in de omgeving, en omdat ik een maandje terug op een bouwterrein in Waddinxveen een paar Zwervende Heidelibellen vond. Een soort die net wat minder algemeen tot zelfs schaars is. Zoals de naam al zegt zijn het echte zwervers. In het voorjaar vliegen de volwassen exemplaren met de zuidenwind mee naar Nederland, waar ze hun eieren afzetten, om vervolgens weer te vertrekken. Deze eieren worden larven, en na een paar maanden komen die het water uit om zich te ontpoppen tot libel. Dat was vast en zeker in de buurt van het bouwterrein gebeurd, want binnen een week vlogen er 150 exemplaren rond! Dat zijn grote aantallen voor Nederland, en dat op zo’n klein stukje terrein. Dit jaar is dat gebied in Waddinxveen de enige plek in heel Nederland waar zo een grote concentratie van deze soort voorkwam. Erg leuk, en wat mij betreft was het zeker de moeite waard om wat extra tijd in te steken.
Mijn bed heb ik weer eens een keer alleen gelaten en het is me zowaar gelukt om voor zonsopkomst op locatie aanwezig te zijn. Het zoeken begon, en ik hoopte dat ik voor het licht zou worden dat ik wat beesten zou vinden. Mooi niet dus… Dan gaat het stressniveau omhoog. In deze gevallen hou ik opeens van stress, want dit is stress die uiteindelijk nergens toe doet;) en een beetje gezonde stress is voor de afwisseling helemaal niet slecht soms. Zo, psychologenpetje af, en weer verder met die libellen. Ze zitten er dus, dat was een zekerheid, en het plan was om ze te fotograferen met de dauw er nog op, tijdens het mooie licht. Maar dan moet wel alles op zijn plaats vallen, de dauw was er, het mooie licht ook, maar de libellen waren moeilijk te vinden. Maar ook daarin geld: de aanhouder wint. Na een uurtje gezocht te hebben vond ik de eerste, en in totaal vond ik er drie die geschikt zaten voor een foto.
Het determinatiekenmerk van de Zwervende Heidelibel is zeer makkelijk: de onderkant van de ogen zijn blauw. Alle andere heidelibellen hebben daar een groene of rode kleur. Helaas waren bijna alle libellen die hier te zien waren nog erg jong, en niet helemaal op kleur. Eenmaal heb ik een mannetje gezien die al rood begon te kleuren, maar daar bleef het bij. Maar dat mocht de pret zeker niet deren.
Het was weer super om ‘s ochtends met deze diertjes bezig te zijn! Een overvliegende jonge Koekoek, wat Bontbekplevieren en een paar Boompiepers ter plaatse maakte het plaatje compleet. Geslaagd. Net op tijd, want nog geen week later na wat harde wind, waren ze bijna allemaal weer verdwenen. Geniaal om de continuïteit in de natuur te zien. Alles gaat door. Alles heeft een functie, en bijna alles is gewoon bizar mooi. Kijk binnenkort ook eens goed naar libellen, ze zijn prachtig. Dan moet je overigens snel zijn, want het libellenseizoen loopt alweer op zijn eind. Maar niet getreurd, volgend jaar zijn ze er ‘gewoon’ weer!
O ja, voor de mensen die de vraag hebben gesteld hoe ik het voor elkaar krijg om zulke foto’s te maken, even een klassikaal antwoord. Dat is namelijk kinderlijk eenvoudig, ik heb een jaar of wat geleden een camera gekocht, met een knopje erop waarmee je foto’s kunt maken. Tot nu toe heeft dat knopje het meeste werk gedaan. Ik klik op het knopje. Dat is mijn werk. Zo simpel is het! Mochten er meer vragen zijn stel ze gerust, en als je nog niet geabonneerd bent, doe dat dan even heel gauw. Je hoeft net als ik mijn foto’s maak, enkel maar op een knopje te klikken en uw mailadres invoeren. En je mist helemaal niks meer. En je maakt mij er blij mee.
Genietend van het late avondzonnetje en de invallende rust loop ik door het bentwoud. Doel is het fotograferen van vlinders. Gewoon omdat het kan. Zonder auto blijf ik aangewezen op de gebieden in de buurt, en sinds het Bentwoud er is, is dat op zich geen straf. In dit blog neem ik je weer mee!
Geen Bentwoud, maar wel een prachtige zonsopkomst op de Veluwe, tijdens dit ‘vlinderprojectje’.
De vogels worden saai in deze tijd van het jaar, lees: de afgelopen maand. De oudervogels gaan ruien en maken zich net als de jonge vogels klaar voor de lange reis naar hun overwinteringsgebieden. Met een verborgen leven bereiden ze zich daarop voor. Ja ik vind vogels ook saai soms, maar niet alleen dat, in deze tijd van het jaar zijn ze minder mooi en erg kwetsbaar.
Gelukkig zijn er zat andere mooie dingen. En wordt ik gelukkig van mooie natuur, het maakt helemaal niet uit wat het is.
Icarusblauwtje
Met een kop koffie in de hand, geniet ik van de dalende rust in het Bentwoud. Ergens ver op de achtergrond zingt een Veldleeuwerik zijn lied; met het windstille weer, en een steeds mooier wordende avondzon geniet ik de perfecte weersomstandigheden voor het fotograferen van vlinders. Het enige wat ik nog moet vinden zijn de vlinders zelf, maar ook die werken prima mee. Afgelopen middag had ik al gekeken naar plekken waar veel vlinders rondvlogen, dat voorbereidend werk betaald zich nu ‘s avonds uit. De vlinders koelen af, worden minder actief en gaan op zoek naar een plekje om te slapen.
Al snel heb ik vele vlinders gevonden, en dat werden er meer en meer. Met name de Icarusblauwtjes bleken zeer aanwezig, niet vervelend aanwezig, maar leuk aanwezig. Op de laatste avond die ik met dit projectje bezig was heb ik ze geprobeerd te tellen. Dat is een flinke klus, met name toen de cijfers boven de 100 doken. Je moet weten, dat ik prima tot honderd kan tellen, maar daarna wordt het lastig… Gelukkig bedacht ik daar een oplossing voor en telde ik weer op nieuw. De telling strandde ergens bij 4 x 100 omdat het te donker werd, dat moeten er vele meer geweest zijn!
En dan die komeet NEOWISE, het is al weer een tijdje terug, en je zal vast denken wat dit nou weer te maken heeft met vlinders, maar dat ligt vrij simpel. NEOWISE had er geen zin in, of beter gezegd, de komeet kwam niet in zicht door de laaghangende bewolking. Rond middernacht besloot ik dat dit inderdaad niks zou worden. Gelukkig kreeg ik nog wel de schrale troost dat tie over 7000 jaar weer te zien is. Het is allemaal niet zo erg. Tijd voor plan B, dat plan kreeg overigens de naam NIETWISE, vernoemd naar de komeet. Want ja, dankzij die komeet was ik wel buiten, en ik wist een plekje waar Icarusblauwtjes bijna altijd op dezelfde takjes gingen slapen. Ik in het pikdonker die kant op met mijn fietsje. Aangekomen op locatie hing daar inderdaad keurig een vlinder op me te wachten. M’n camera zal het wel vreemd gevonden hebben om rond middernacht opeens aan het werk gezet te worden, maar ach, soms mag je gek doen vond ik. Hij reageerde verder niet. De camera stond klaar op 10 seconden, en ik positioneerde mezelf, met mijn telefoonlampje aan de andere kant van de vlinder. En zie hier het resultaat.
NIETWISE
In totaal ben ik zo’n zeven dagen bezig geweest met dit miniprojectje, waarvan 1 dag op de Veluwe. Met het eerste licht zijn de vlinders nog koud en geheel inactief, wat het een makkelijk onderwerp maakt, al moet je hem wel eerst zien te vinden. De dauwdruppels die de kou van de nacht met zich meebrengt maken het geheel alleen maar mooier! Dit is dan ook het beste moment van de dag om vlinders en insecten te fotograferen. Het liefst ben ik altijd buiten tijdens de zonsopkomst, maar mijn bed ligt erg lekker en ik kom er moeilijk uit. Mijn bed overigens heeft laatst ook nog is de diagnose ‘verlatingsangst’ gekregen. Wat het voor mij nog moeilijker maakt om er uit te komen. Nou, nu wel weer genoeg hierover. Hieronder wat resultaten na het vroege opstaan.
Hooibeestje
Als je er wat tijd in steekt, en blijft zoeken naar verbetering loop je soms ook gewoon tegen gelukjes aan. Zo vond ik deze drie vlinders bij elkaar, wat een pracht gezicht. Daar zeg ik hallo tegen! En daar ging ik zelfs even van zingen. Alhoewel, het is net wat je zingen noemt. Als er mensen aan het luisteren waren liepen ze waarschijnlijk snel door. Voor een zaal zou ik denk best goed kunnen zingen, als er maar niemand zit. Maar we dwalen af, wat ik wil duiden is het euforische gevoel waar ik op dat moment mee aan de slag ging. Dat voelt goed, en daarvoor ga je naar buiten!
Met nog wat technische achtergrondinfo over deze foto: ik heb vier foto’s met allemaal een ander scherpstelpunt samengevoegd. Dit om alle vlinders scherp te krijgen zonder een hoger diafragma te gebruiken. Nu heb ik dus vier foto’s gemaakt op f/2.8, waardoor de achtergrond lekker dromerig blijft. Als ik deze foto’s niet zou samenvoegen, maar wel alle vlinders scherp op de foto zou willen dan zou ik minimaal f/11 moeten gebruiken, wat voor een drukke achtergrond zou zorgen. Ja inderdaad blablablablabla;)
Nog wat fotootjes tot slot:
Zwartsprietdikkopje
Icarusblauwtje
Icarusblauwtje
Bruin Blauwtje
Dat was het weer voor deze keer.
Er is weer een nieuwe update op de site, de webshop staat online! Neem een kijkje en maak iemand blij met fotokaarten uit de prachtige natuur! Mocht u mensen kennen die kaarten versturen, u helpt mij door het delen van deze webshop!
Om de snelheid van de website optimaal te houden worden de foto’s sterk verkleint. De beste foto’s staan in hogere resolutie op 500px klik daarvoor op de onderstaande knop
In mijn hoofd was al een tijd lang de wens om een keer een projectje te maken van de (vele) Roodborsttapuiten in het Bentwoud. Een mooie verschijning, leuk gedrag en vooral leuk: heerlijk dicht bij huis.
Dit voorjaar kwam het er van, en met regelmaat ging ik even kijken. Dat is echt goud, als je de tijd hebt om gewoon met een verrekijker, of soms nog beter, met een telescoop op een afstandje kunt observeren. Als je dat een paar uur doet weet je al heel veel over het gedrag. Een Roodborsttapuit heeft vaak een patroon in zijn doen en laten, en door ze op afstand te bekijken doen ze gewoon hun ding, en krijg jij de gelegenheid om in kaart te brengen in welke struikjes ze vaak zitten.
IJverig zijn ze ook, een paartje heeft al twee nestjes grootgebracht, en lijken zelfs te willen beginnen aan een derde. Zij liever dan ik zullen we maar zeggen… Gedurende een paar avonden heb ik op verschillende plekken gezeten waar ze vaak terugkwamen. Ik zat verstopt onder een camouflagekleed, wat verrassend goed werkte. Ook voor het laten schrikken van mensen. Ik kwam rustig uit het veld gelopen en had de twee mensen die aan het wandelen waren niet gezien. Zij kregen een spontane hartverzakking toen ze mij als een wandelende struik zagen verschijnen. Ik heb ze gerustgesteld en verteld waarvoor het was. Lachend liepen ze weer door. Ik ben blij dat ik geen gedachten kan lezen, maar ben toch wel benieuwd wat ze allemaal dachten van zo’n rare jongen. Gelukkig leverde het ook de gehoopte mooie momenten op met deze prachtvogeltjes, regelmatig verschenen ze voor mijn lens. Bijna altijd in het topje van de struiken, op de uitkijk voor eten. Dan duiken ze plotseling naar de grond, soms bidden ze even, om vervolgens weer terug te vliegen naar de uitkijkpost. Grappig om te zien dat heel veel vogels allemaal een andere manier hebben van voedsel zoeken.
Roodborsttapuit jong
Zodra de jongen uit het nest zijn beginnen ze wat te dwalen, en hebben ze niet echt vaste plekken meer. Het camouflagekleed bleef achterwege en ik benaderde ze door heel rustig te bewegen. Na een tijdje heb je door wat de juiste afstand is waarbij ze nog doorgaan met wat ze normaal doen, zonder zich te storen aan die lange slungel die ze nauwlettend observeert. En ook toen heb ik leuke momenten gehad. Soms was je ze opeens kwijt en zocht je je een bult, om ze uiteindelijk weer op de zelfde plek terug te vinden. Ze hebben me soms aardig voor de gek gehouden, zonder dat ze het wisten.
De volgende tekst wil in citeren:
“Een geweldige foto is een foto die volledig weergeeft wat je voelt”
Deze foto is hierop van toepassing, voor mij tenminste. Een volledig donkere foto door een donkere achtergrond in de schaduw met een Roodborsttapuit gevangen in het laatste licht.
Soms kan alles donker lijken in het dagelijks leven, door tegenslagen, een tegenwerkende psyche, enz. enz, vul maar in voor jezelf. Maar aan het einde van elke tunnel is er licht. En hoe lang het ook duurt voor je dat licht ziet, en hoe hard je moet vechten tegen tegenslagen en tegen jezelf, dat licht is er altijd, ook al zie je het niet.
Natuur is voor mij een vluchtweg uit de meeslepende maatschappij, en daar waar ik soms stillag in het dagelijks leven door omstandigheden, en daar waar de wereld stil ligt door COVID-19 gaat de natuur ‘gewoon’ door. Prachtig om te zien. Van al deze kleine momenten met deze vogels heb ik weer intens genoten, heerlijk!
De afgelopen weken stonden in het teken van ontwikkeling van deze site; ik ben begonnen met een kleine onderneming, en verkoop fotokaarten uit de natuur. Dat loopt goed, binnenkort zullen ze te zien zijn in de webshop, hou het in de gaten!
Tot de volgende weer, stay safe en tot ziens in het veld!
Nooit meer een blogupdate missen? Als u op onderstaande knop klikt kunt u zich abonneren. Elke keer bij een nieuwe blog ziet u hem verschijnen in uw mailbox!
Een heerlijk dagje genieten van de natuur stond al een paar dagen op de agenda. Wat zeldzame nachtvlinders, insecten, en uiteindelijk ook nog de Struikrietzanger bij Duffelt bezoeken. Maar ja, onvoorspelbaar als de natuur is loopt het natuurlijk altijd net wat anders. Zo ook deze keer. Een flinke groep Vale Gieren (12) doorkruiste op vrijdag West-Nederland, en om een uur of zeven leken ze steeds meer onze kant op te komen. Dat is natuurlijk spannend genoeg, want ze moesten toch ergens naar de grond gaan om te slapen. Zonder een auto kom je dan niet ver, dus ik zat nagelbijtend thuis. Om half elf was daar eindelijk wat verademing, de Gieren waren naar de grond gegaan in Vlaardingen. Wat een droefplek, ik had veel mooiere plekken aan ze kunnen vertellen. Waddinxveen bijvoorbeeld, dat is toch veel mooier?!
Vale Gier
Maar daar werd geen gehoor aan gegeven, wat ons er toe brengt om het zaterdag-plan iets te wijzigen. Eerst maar even die Vale Gieren bekijken, en dan de rest. Dat houdt uiteraard weer in dat de wekker veels te vroeg staat, maar ach dat hoort er bij. Een half uurtje hebben we gestaan tussen de meest komische mensen, als je een mensenkijker bent moet je echt een keer mee. Alles staat daartussen, de een nog leuker dan de ander, dat op zich is al genieten. Maar daar kom ik niet voor, sterker nog, soms blijf ik daar zelfs voor weg. Maar dit keer niet.
Op 50 meter afstand, met dank aan een lieve vrouw die ons in haar achtertuin liet, was een vogel mooi te zien. Het is dan gefocust wachten tot het spektakel begint, en eerder dan verwacht kwamen ze plots in beweging, blijkbaar vonden ze al dat er genoeg thermiek was, want binnen een paar minuten waren ze allemaal op de wieken.
Man man man, dat zijn nog eens kippenvel momenten! Op korte afstand vlogen ze stuk voor stuk op, om vervolgens hoogte te winnen, en nog een paar rondjes boven ons hoofd te vliegen. Wat een geweldenaars! Als je wel eens een deur hebt zien vliegen dan weet je hoe het er ongeveer uitziet. Dat had ik nog nooit gezien, dus ik wist niet wat ik moest verwachten. Dit waren dus twaalf deuren die cirkelend hoogte maken, een spanwijdte van 2,70 meter. Dat is toch anderhalf keer mijzelf, en zo klein ben ik niet. Echt een vet gezicht!
Met zo’n 200 man stonden we er van te genieten. Echt ontzettend genoten. Ja ik weet het dat had ik al gezegd, maar zo ging het heel de dag, ik bleef maar herhalen hoe vet het was. Ik was er heel de dag vol van. Oma met mn broertjes waren er ook, en zelfs mijn oma genoot. Volgens mij meer van de mensen dan van de vogels, maar toch, genieten is genieten.
Toen ze allemaal hoog in de lucht zaten besloten we dat het mooi geweest was, en dat we verder zouden gaan. Op naar Bussum. Daar werd een paar dagen eerder een melding gedaan van 6 Schorsvaandeldragers, een prachtig en zeldzaam soortje, die hoog op de wensenlijst stond. 2 daarvan werden gevonden, matig op de foto gezet, maar wel goed gezien. Dat was makkelijk!
Veel autorijden is vaak niet leuk, maar soms mag het, zo ook nu, door naar Laren waar vorig jaar rond deze tijd een melding was gedaan van 25 Eenstipdikkopmotten, ah wat een lekker naampje:) dat is ook een nachtvlindertje, veel te klein, en niet echt de mooiste, maar wel weer heel zeldzaam. Op waarneming.nl staan nog maar weinig foto’s van die soort, dus was het de moeite waard om ze goed te documenteren. Ondanks de variabiliteit van de vlinders die we zagen denken we dat het allemaal van die soort was, meer dan 100 hadden we er!
De volgende stop was in Noord Brabant, voor een wel heel erg mooi vlindertje: Prachtpurperuiltje, 4 in totaal gezien, erg prettig! Ook wel een vette omgeving daar, en erg moeilijk om je aandacht erbij te houden. Al die schaars gekleede mensen bij het meer helpen niet mee. Maar toch is het gelukt. Lekker!
Rond 4 uur was het inmiddels toen we ons opmaakten om richtig de Ooijpolder te gaan, bij Duffelt. Daar wachtte een Struikrietzanger als het goed is op ons. Volgens mij had hij nog niet door dat we er waren, want hij liet niks van zich horen toen we stonden te wachten. Dan eerst maar even naar de Schijnwolfsmelkwespvlinders die daar vlakbij zaten.
Schijnwolfsmelkwespvlinder
Wat een vette beesten zijn dat, erg zeldzaam, mede doordat de waardplant waar ze op zitten ook zeldzaam is. Maar ik denk dat deze familie wespvlinders toch wel een van mijn favoriete is! Nog wat andere leuke soorten aan insecten gezien, foto’s staan in de link onderaan deze blog.
Ook heb ik nog brandnetels gezien. Elke keer toch weer een verassing als je ze voelt, ik ben benieuwd of dat ooit een keer lekker gaat voelen. Maar nu die Struikriet, die moest en zou toch ook lukken, op deze dag waarop alles meezat. Weer terug, en ja hoor, uit volle borst zat deze zeldzaamheid te zingen. Pittig genieten! Dat moet je een keer gehoord hebben! Onder de knop hieronder een foto en een geluidsopname van deze soort.
Inmiddels was het al 9 uur, dus langzaam tijd om naar huis te gaan. Langs de Waal richting het westen pikte we nog een Zwarte Ooievaar op en nog bijna leuker was de Kwartelkoning, een nieuwe soort voor mij, die een paar roepjes van zich liet horen. Wat is het daar een mooie omgeving, zeker de moeite waard om nog eens heen te gaan! Eind goed al goed, na een dag van 7.30 tot 23.00 komen we toch met een erg voldaan gevoel thuis. Natuur blijft te leuk!
Het is een keer wat anders dan doelgericht een soort bezoeken om die naar wens op de gevoelige plaat te krijgen! Maar registrerend fotograferen is op zulke toffe dagen ook prima en vermakelijk. Maar misschien heb ik nog wel meer genoten op de momenten dat ik mijn camera niet in mn hand had. Dat zou iedereen wat vaker moeten doen. Gewoon even stil zijn en luisteren, en genieten.
Tot de volgende weer!
Nog eentje dan. Knopsprietje
Voor een overzicht van de waarnemingen en foto’s van deze dag klik hier Voor foto’s van betere kwaliteit klik hier Bij een update van mijn blog een herinnering ontvangen in uw mailbox? Voer dan uw mailadres hieronder in en klik op abonneren. Zo simpel is het;)
Een paar weken terug rees bij mij het idee om een vogel fotografiehut te maken, om het perfecte plaatje of in ieder geval de mooist mogelijke platen te krijgen van de algemene vogels die daar wonen.
Roodborst – Robin – Erithacus rubecula
Stukje bij beetje kreeg het idee een vorm en het voorlopige resultaat is vandaag voor het eerst getest. Een bekrompen hokje, waar je als je gaat liggen half achter het hokje uitkomt, en zonder een slaapbeen of kramp zitten is bijna onmogelijk. Daar moet nog wat aan gedaan worden… Buiten de hut is een klein vijvertje dat zou moeten dienen als badder of drinkplaats, maar daar is nog niks gebeurd. Verder wat mooie stronken en wat planten en mos aangebracht en inmiddels is dit mijn uitzicht.
Uitzicht vanuit de hut
Er moeten nog wat dingen aan gebeuren, maar het begin is een feit!
De vogels storen zich trouwens totaal niet aan het feit dat het nog niet helemaal af is, ze komen gewoon. De eerste twee uur werd ik af en toe vermaakt met een Roodborst, 2 Koolmezen en een Heggenmus. Vrij weinig beweging nog, maar ‘t zit er wel!
Roodborst – Robin – Erithacus rubecula
O ja, een roepende waterral en later ook een roepende IJsvogel waren ook wel grappig. Over de IJsvogel gesproken, hier komt het mooiste nog!!!
Rond half vijf in de middag. Juist had ik mezelf voorgenomen om het over een kwartiertje voor gezien te houden, en ‘k zat wat te rommelen op m’n telefoon. Eigenlijk zat ik me zelfs een beetje te vervelen, de vogels leken allemaal vroeg voor de kippen al op stok te gaan.
Totdat. In m’n ooghoek zag ik iets blauws verschijnen. 15 seconden duurde het voordat ik geloofde dat het klopte dat wat ik dacht dat ik zag ook daadwerkelijk was wat ik zag. Op 5 meter afstand zat er een IJsvogel! Soms verwacht je iets, maar in de natuur verwacht ik nooit iets en dan gebeurt dit! De stronk waar die opzat heb ik een paar dagen terug geplaatst en de eerste vogel die ik erop zie is een IJsvogel… Dat geeft een aardige adrenaline kick zeg! Na die 15 seconden bedacht ik me dat het misschien een goed idee was om ook een paar foto’s te maken. 1 minuut lang heb ik waanzinnig genoten van dit megavette beest. En als dit pas het begin was… Wat komt er allemaal nog meer?!
IJsvogel – Common Kingfisher – Alcedo atthus
Pfff, die voelt zich aardig koningin op dat mooie stronkje…
IJsvogel – Common Kingfisher – Alcedo atthus IJsvogel – Common Kingfisher – Alcedo atthus
Even een snelle inspectie van de vijver. Ze ziet er niet ontevreden uit!
IJsvogel – Common Kingfisher – Alcedo atthus
Neenee ik ben geen vis, kijk niet zo naar me…
IJsvogel – Common Kingfisher – Alcedo atthus
Aan een paar mensen probeer ik uit te leggen hoe deze ervaring was, en dat dit echt heel bijzonder is. Reacties die je dan krijgt zijn: ‘oh mooi!’ Of: ‘komt die in Nederland voor!?’ wat op zich ook wel vermakelijk is, maar ik ben erachter dat momenten als deze moeilijk met woorden te omschrijven zijn. Gelukkig zijn daar de foto’s nog, die zeggen in dit geval genoeg! Een droom die uitkomt, gewoon echt mooi!
