Afgelopen zaterdag was het na lange tijd weer eens zo ver, ik ben met Johannes Luiten weer eens naar de Maasvlakte gegaan. Deze tijd van het jaar is het daar goed toeven qua vogels, als kan, overal. En dat bleek. Enkele dagen voor ons bezoek waren er al twee klappers gevonden, een Swinhoes Boszanger (de 4e voor Nederland) en een Aziatische Roodborsttapuit (de 50e voor Nederland).
Beide soorten waren nog nieuw voor mij. En beide waren makkelijk om te vinden, ze zaten nog geen 100 meter bij elkaar vandaan!
Dat waren soort 319 en 320 voor mij in Nederland, een leuk weetje, maar verder niet echt interessant.
Aziatische Roodborsttapuit
Bij de Aziatische Roodborsttapuit aangekomen was het direct al genieten, zelden zo’n tamme vogel ontmoet. Als je rustig ging zitten kwam hij gewoon op een paar meter afstand zitten. Genieten met hoofdletter G zegmaar!
Aziatische Roodborsttapuit
Aziatische Roodborsttapuit
Ook de Swinhoes Boszanger was wel in voor 1 foto, hij was prachtig te zien, maar lastig om erg mooi op de foto te krijgen.
Swinhoes Boszanger
Een Kleine Vliegenvanger was een mooie afsluiting van de ochtend, zeer geslaagd!
Ander leuk feitje: ik mag met enige trots zeggen dat ik mijn rijbewijs heb gehaald. Altijd makkelijk
Nog een ander leuk feitje: de nieuwe kalenders komen volgende week binnen! Hou het in de gaten!
Heeft u ook de kerstkaarten al gevonden in de collectie? Neem een kijkje in mijn webshop
Een korte blog dan maar, gewoon om even deze vette ervaring te delen.
IJsduiker – Zevenhuizen
Gisteren kwam de toch wel erg leuke melding dat er een IJsduiker gevonden was op de Zevenhuizerplas. De eerste ooit voor gemeente Zuidplas. Op zich alleen daarom al leuk genoeg om er heen te rijden, maar dan moet je wel de gelegenheid vinden…
Vandaag was er nog een klein uurtje over, en gelukkig besloten we om deze tijd bij de Zevenhuizerplas te besteden. Daar aangekomen was het niet heel moeilijk de vogel te vinden. Wat een bakbeest zeg. Daar kan je bijna niet omheen kijken. Deze soort broedt onder andere in IJsland en Groenland, en vermoedelijk komt deze jonge vogel daar vandaan. Eenmaal zagen we deze goede onderwaterzwemmer een vis verorberen, als in hapslikweg, of mogelijk zelfs nog sneller. Dat woordje onderwaterzwemmer krijgt hij van mij niet voor niks. Soms was hij minutenlang onder water, hij liever dan ik zullen we maar zeggen, en al helemaal met deze temperatuur. Gelukkig mocht ik op de kant toekijken, en met het steeds mooier wordende licht hebben we nog wat plaatjes kunnen maken waar ik blij mee ben.
De woorden: “I love it when a plan comes together” werden nog uitgesproken, en dat werd beaamd. Het licht, de vogel, de timing, alles was perfect. Soms mag het meezitten!
Leuke afsluiter van de dag op deze manier, en jahoor, ik was weer helemaal gelukkig met een vogeltje:-)
Samen genietend van het laatste licht
Pff, zie je wel, ik kan prima korte verhaaltjes vertellen:-)
In mijn hoofd was al een tijd lang de wens om een keer een projectje te maken van de (vele) Roodborsttapuiten in het Bentwoud. Een mooie verschijning, leuk gedrag en vooral leuk: heerlijk dicht bij huis.
Dit voorjaar kwam het er van, en met regelmaat ging ik even kijken. Dat is echt goud, als je de tijd hebt om gewoon met een verrekijker, of soms nog beter, met een telescoop op een afstandje kunt observeren. Als je dat een paar uur doet weet je al heel veel over het gedrag. Een Roodborsttapuit heeft vaak een patroon in zijn doen en laten, en door ze op afstand te bekijken doen ze gewoon hun ding, en krijg jij de gelegenheid om in kaart te brengen in welke struikjes ze vaak zitten.
IJverig zijn ze ook, een paartje heeft al twee nestjes grootgebracht, en lijken zelfs te willen beginnen aan een derde. Zij liever dan ik zullen we maar zeggen… Gedurende een paar avonden heb ik op verschillende plekken gezeten waar ze vaak terugkwamen. Ik zat verstopt onder een camouflagekleed, wat verrassend goed werkte. Ook voor het laten schrikken van mensen. Ik kwam rustig uit het veld gelopen en had de twee mensen die aan het wandelen waren niet gezien. Zij kregen een spontane hartverzakking toen ze mij als een wandelende struik zagen verschijnen. Ik heb ze gerustgesteld en verteld waarvoor het was. Lachend liepen ze weer door. Ik ben blij dat ik geen gedachten kan lezen, maar ben toch wel benieuwd wat ze allemaal dachten van zo’n rare jongen. Gelukkig leverde het ook de gehoopte mooie momenten op met deze prachtvogeltjes, regelmatig verschenen ze voor mijn lens. Bijna altijd in het topje van de struiken, op de uitkijk voor eten. Dan duiken ze plotseling naar de grond, soms bidden ze even, om vervolgens weer terug te vliegen naar de uitkijkpost. Grappig om te zien dat heel veel vogels allemaal een andere manier hebben van voedsel zoeken.
Roodborsttapuit jong
Zodra de jongen uit het nest zijn beginnen ze wat te dwalen, en hebben ze niet echt vaste plekken meer. Het camouflagekleed bleef achterwege en ik benaderde ze door heel rustig te bewegen. Na een tijdje heb je door wat de juiste afstand is waarbij ze nog doorgaan met wat ze normaal doen, zonder zich te storen aan die lange slungel die ze nauwlettend observeert. En ook toen heb ik leuke momenten gehad. Soms was je ze opeens kwijt en zocht je je een bult, om ze uiteindelijk weer op de zelfde plek terug te vinden. Ze hebben me soms aardig voor de gek gehouden, zonder dat ze het wisten.
De volgende tekst wil in citeren:
“Een geweldige foto is een foto die volledig weergeeft wat je voelt”
Deze foto is hierop van toepassing, voor mij tenminste. Een volledig donkere foto door een donkere achtergrond in de schaduw met een Roodborsttapuit gevangen in het laatste licht.
Soms kan alles donker lijken in het dagelijks leven, door tegenslagen, een tegenwerkende psyche, enz. enz, vul maar in voor jezelf. Maar aan het einde van elke tunnel is er licht. En hoe lang het ook duurt voor je dat licht ziet, en hoe hard je moet vechten tegen tegenslagen en tegen jezelf, dat licht is er altijd, ook al zie je het niet.
Natuur is voor mij een vluchtweg uit de meeslepende maatschappij, en daar waar ik soms stillag in het dagelijks leven door omstandigheden, en daar waar de wereld stil ligt door COVID-19 gaat de natuur ‘gewoon’ door. Prachtig om te zien. Van al deze kleine momenten met deze vogels heb ik weer intens genoten, heerlijk!
De afgelopen weken stonden in het teken van ontwikkeling van deze site; ik ben begonnen met een kleine onderneming, en verkoop fotokaarten uit de natuur. Dat loopt goed, binnenkort zullen ze te zien zijn in de webshop, hou het in de gaten!
Tot de volgende weer, stay safe en tot ziens in het veld!
Nooit meer een blogupdate missen? Als u op onderstaande knop klikt kunt u zich abonneren. Elke keer bij een nieuwe blog ziet u hem verschijnen in uw mailbox!
Tja als je eenmaal begint kan je bezig blijven. Ken je het? Dat je uren over een bepaald onderwerp kan praten. Tot vervelens toe. Ook dit keer. Ik was met mezelf in gesprek over de natuur. Dat is vaak een eenzijdig gesprek, om de simpele reden dat ik vaak alleen buiten ben. Tja, bomen kan je niet meer tegen praten, bang voor de eikenprocessierups, alle overige planten zijn nog druk bezig met het bijtanken van vocht na een aantal flink droge dagen, en hebben al hun energie daarvoor nodig, en zodra ik m’n mond open doe naar een vogel vliegt tie al weg. Ik heb zelfs nog nooit de gelegenheid gehad om te vragen of dat door de stank of door het geluid komt wat mijn mond dan produceert. Maar ik ben dus meestal mijn eigen aanspreekpunt in de natuur. Wat soms ook nog tot resultaat kan leiden.
Scholekster met jong – Eurasian Oystercatcher with young
Het gezinnetje Scholekster in het centrum van Waddinxveen lijkt een jong groot gebracht te hebben. Of bijna groot, het jong is hard bezig met vliegoefeningen, het zal niet meer lang duren voor hij stukjes kan vliegen. Altijd leuk om zulke dingen te volgen, zeker als het resultaat daar is!
Verder hield een bezoekje bij de Wassenaarse slag vorige week naast een hondenbeet van een hond met onbekend merk, waarvan de mannelijke eigenaar wel ongesteld geweest moest zijn (blijkbaar kan dat), ook nog een plaatje over van een mannetje Gekraagde Roodstaart. M’n eerste foto’s van die soort en met die, meestal toch verdraaid schuwe beesten ben ik erg blij met het resultaat. Ja, de foto dan he, niet de blauwe plek.
Gekraagde Roodstaart – Common Redstart
Wat dat dan inhield? Ik met m’n broertjes waren dus gefocust de Gekraagde Roodstaart aan het fotograferen, en een bewoner die zo’n honderd meter verderop woont vond dat een misdrijf. Zijn 4 honden liet hij los en driftig kwam hij aangestapt. Ons beschuldigend van het bejagen van vogels. Met dat die honden aankwamen waren uiteraard alle vogels verdwenen, wat bij mij de vraag naar boven liet borrelen wie hier de vogels opjaagde, een ander feit waar meneer misschien eerst aan moet werken is dat hij z’n honden moet leren niet zomaar te bijten. Maar daar had meneer geen antwoord op. En als wij niet binnen vijf minuten weg waren zou hij zich omkleden en een bekeuring uitdelen. Een pasje kon meneer niet laten zien. Toch wel erg nieuwsgierig naar het outfit waarin hij zou komen hebben we zo’n tien minuten gewacht op de man. Maar meneer vond klokkijken blijkbaar moeilijk want er gebeurde niks. Behalve dat we steeds natter werden door de regen. Tijd dus om op te stappen, met een blauwe plek, een leuk verhaal, en toch nog plaatjes waar ik tevreden mee ben!
– ook hier lijkt een virus gaande –
T verhaal lijkt leuk, maar ik was toch aardig chagrijnig daarna. Beetje honden door de natuur laten rennen om ons af te schrikken. Kinderachtig. Die man had gewoon zijn dag niet denk ik. En ik achteraf daardoor wel. Tja ‘t loopt altijd zoals t loopt, en soms hoef je voor sensatie alleen maar te wachten op een vogeltje. En als dat vogeltje dan komt heb ik al sensatie, maar dit was even wat andere sensatie. Dat hoeft niet nog een keer te gebeuren. Wat mij betreft.
Tot de volgende!
Nooit meer een nieuwe blog missen? Vul hieronder dan je e-mailadres in en klik op abonneren. Zo makkelijk is het;)
Een heerlijk dagje genieten van de natuur stond al een paar dagen op de agenda. Wat zeldzame nachtvlinders, insecten, en uiteindelijk ook nog de Struikrietzanger bij Duffelt bezoeken. Maar ja, onvoorspelbaar als de natuur is loopt het natuurlijk altijd net wat anders. Zo ook deze keer. Een flinke groep Vale Gieren (12) doorkruiste op vrijdag West-Nederland, en om een uur of zeven leken ze steeds meer onze kant op te komen. Dat is natuurlijk spannend genoeg, want ze moesten toch ergens naar de grond gaan om te slapen. Zonder een auto kom je dan niet ver, dus ik zat nagelbijtend thuis. Om half elf was daar eindelijk wat verademing, de Gieren waren naar de grond gegaan in Vlaardingen. Wat een droefplek, ik had veel mooiere plekken aan ze kunnen vertellen. Waddinxveen bijvoorbeeld, dat is toch veel mooier?!
Vale Gier
Maar daar werd geen gehoor aan gegeven, wat ons er toe brengt om het zaterdag-plan iets te wijzigen. Eerst maar even die Vale Gieren bekijken, en dan de rest. Dat houdt uiteraard weer in dat de wekker veels te vroeg staat, maar ach dat hoort er bij. Een half uurtje hebben we gestaan tussen de meest komische mensen, als je een mensenkijker bent moet je echt een keer mee. Alles staat daartussen, de een nog leuker dan de ander, dat op zich is al genieten. Maar daar kom ik niet voor, sterker nog, soms blijf ik daar zelfs voor weg. Maar dit keer niet.
Op 50 meter afstand, met dank aan een lieve vrouw die ons in haar achtertuin liet, was een vogel mooi te zien. Het is dan gefocust wachten tot het spektakel begint, en eerder dan verwacht kwamen ze plots in beweging, blijkbaar vonden ze al dat er genoeg thermiek was, want binnen een paar minuten waren ze allemaal op de wieken.
Man man man, dat zijn nog eens kippenvel momenten! Op korte afstand vlogen ze stuk voor stuk op, om vervolgens hoogte te winnen, en nog een paar rondjes boven ons hoofd te vliegen. Wat een geweldenaars! Als je wel eens een deur hebt zien vliegen dan weet je hoe het er ongeveer uitziet. Dat had ik nog nooit gezien, dus ik wist niet wat ik moest verwachten. Dit waren dus twaalf deuren die cirkelend hoogte maken, een spanwijdte van 2,70 meter. Dat is toch anderhalf keer mijzelf, en zo klein ben ik niet. Echt een vet gezicht!
Met zo’n 200 man stonden we er van te genieten. Echt ontzettend genoten. Ja ik weet het dat had ik al gezegd, maar zo ging het heel de dag, ik bleef maar herhalen hoe vet het was. Ik was er heel de dag vol van. Oma met mn broertjes waren er ook, en zelfs mijn oma genoot. Volgens mij meer van de mensen dan van de vogels, maar toch, genieten is genieten.
Toen ze allemaal hoog in de lucht zaten besloten we dat het mooi geweest was, en dat we verder zouden gaan. Op naar Bussum. Daar werd een paar dagen eerder een melding gedaan van 6 Schorsvaandeldragers, een prachtig en zeldzaam soortje, die hoog op de wensenlijst stond. 2 daarvan werden gevonden, matig op de foto gezet, maar wel goed gezien. Dat was makkelijk!
Veel autorijden is vaak niet leuk, maar soms mag het, zo ook nu, door naar Laren waar vorig jaar rond deze tijd een melding was gedaan van 25 Eenstipdikkopmotten, ah wat een lekker naampje:) dat is ook een nachtvlindertje, veel te klein, en niet echt de mooiste, maar wel weer heel zeldzaam. Op waarneming.nl staan nog maar weinig foto’s van die soort, dus was het de moeite waard om ze goed te documenteren. Ondanks de variabiliteit van de vlinders die we zagen denken we dat het allemaal van die soort was, meer dan 100 hadden we er!
De volgende stop was in Noord Brabant, voor een wel heel erg mooi vlindertje: Prachtpurperuiltje, 4 in totaal gezien, erg prettig! Ook wel een vette omgeving daar, en erg moeilijk om je aandacht erbij te houden. Al die schaars gekleede mensen bij het meer helpen niet mee. Maar toch is het gelukt. Lekker!
Rond 4 uur was het inmiddels toen we ons opmaakten om richtig de Ooijpolder te gaan, bij Duffelt. Daar wachtte een Struikrietzanger als het goed is op ons. Volgens mij had hij nog niet door dat we er waren, want hij liet niks van zich horen toen we stonden te wachten. Dan eerst maar even naar de Schijnwolfsmelkwespvlinders die daar vlakbij zaten.
Schijnwolfsmelkwespvlinder
Wat een vette beesten zijn dat, erg zeldzaam, mede doordat de waardplant waar ze op zitten ook zeldzaam is. Maar ik denk dat deze familie wespvlinders toch wel een van mijn favoriete is! Nog wat andere leuke soorten aan insecten gezien, foto’s staan in de link onderaan deze blog.
Ook heb ik nog brandnetels gezien. Elke keer toch weer een verassing als je ze voelt, ik ben benieuwd of dat ooit een keer lekker gaat voelen. Maar nu die Struikriet, die moest en zou toch ook lukken, op deze dag waarop alles meezat. Weer terug, en ja hoor, uit volle borst zat deze zeldzaamheid te zingen. Pittig genieten! Dat moet je een keer gehoord hebben! Onder de knop hieronder een foto en een geluidsopname van deze soort.
Inmiddels was het al 9 uur, dus langzaam tijd om naar huis te gaan. Langs de Waal richting het westen pikte we nog een Zwarte Ooievaar op en nog bijna leuker was de Kwartelkoning, een nieuwe soort voor mij, die een paar roepjes van zich liet horen. Wat is het daar een mooie omgeving, zeker de moeite waard om nog eens heen te gaan! Eind goed al goed, na een dag van 7.30 tot 23.00 komen we toch met een erg voldaan gevoel thuis. Natuur blijft te leuk!
Het is een keer wat anders dan doelgericht een soort bezoeken om die naar wens op de gevoelige plaat te krijgen! Maar registrerend fotograferen is op zulke toffe dagen ook prima en vermakelijk. Maar misschien heb ik nog wel meer genoten op de momenten dat ik mijn camera niet in mn hand had. Dat zou iedereen wat vaker moeten doen. Gewoon even stil zijn en luisteren, en genieten.
Tot de volgende weer!
Nog eentje dan. Knopsprietje
Voor een overzicht van de waarnemingen en foto’s van deze dag klik hier Voor foto’s van betere kwaliteit klik hier Bij een update van mijn blog een herinnering ontvangen in uw mailbox? Voer dan uw mailadres hieronder in en klik op abonneren. Zo simpel is het;)
Toch een van de soorten die bij m’n lievelingsvogels in Nederland horen. Het verborgen leven, de sterke achteruitgang en de schattige look maken het een fascinerende vogel. Vandaag, na eerst wat verloren uurtjes gevogeld te hebben bij Scheveningen besloten we om de patrijzen op de vaste plekken nog even te proberen. Iets wat lang niet altijd lukt, maar de aanhouder wint! Vandaag was het namelijk prijs, eerst genoten van een groepje van 4 vogels, die op een leuke afstand te zien waren.
Patrijs – Grey PartridgePatrijs – Grey Partridge
Eigenlijk al dik tevreden met deze waarneming, besloten we toch nog even de andere plek te proberen en hoe is het mogelijk, ook die vogels gaven thuis; en hoe! Een groep van 9 vogels gaven op zo’n 10 meter afstand een prachtige show weg. Veruit mijn mooiste waarneming van deze soort ooit!
Patrijs – Grey Partridge
Normaal zie ik deze vogels op een flinke afstand, of vliegen ze vlak voordat ik er bovenop sta, met een boel kabaal op, om vervolgens weer onvindbaar te zijn. Deze vogels werkte zo goed mee en ze gaven een mega voorstelling.
Patrijs – Grey Partridge
De drukkende houding die ze aannemen bij onraad
Patrijs – Grey Partridge
En een paradedansje tot slot (wat stiekem een vlucht was voor een voorbijganger). Bij elkaar een hele flinke goedmaker van het saaie begin van de dag! Zo wil je ze hebben!
